چکیده:
هنگامی که دو خطاب حقوقی در مرحلهی قانونگذاری متعارض نباشند، بلکه در مرحلهی اجرای قانون، تنافی بینشان بروز نماید، از آن به تزاحم، تعبیر میگردد. اصولیون از تزاحم به عنوان یکی از اقسام تنافی، یاد میکنند. در اصطلاح آنها، به تنافی دو حکم ناشی از عدم امکان جمع بین آن دو در مقام امتثال، تزاحم گفته میشود. راه برون رفت از تزاحم، آن است که اگر یکی از دو حکم متزاحم نسبت به دیگری ترجیح داشته باشد، عقل حکم به ترجیح آن می دهد وگرنه حکم عقل، تخییر در انجام یکی از دو مورد است. اصولیان براى بیان ملاک ترجیح، مرجحاتی از قبیل داشتن بدل، تقدیم مشروط به قدرت عقلی بر مشروط به قدرت شرعی، تقدم اهم بر مهم و اسبقیت زمانی را ذکر نموده اند، که به شیوه توصیفی و تحلیلی و ابزار کتابخانهای مورد بررسی قرار خواهند گرفت. نتایج حاکی از آن است که پذیرش قلمرو این مرجحات نزد اصولیون، با اختلافاتی همراه است.
When two legal addresses are not in conflict in the legislative stage, but in the implementation stage of the law, there is a contradiction between them, it is interpreted as conflict. The fundamentalists refer to antagonism as a form of retaliation. In their terminology, the contradiction between two rulings arising from the impossibility of combining the two in the position of obedience is called antagonism. The way out of antagonism is that if one of the two antagonizing precepts is preferable to the other, the intellect will give preference to it, otherwise the intellect 'ruling is a choice in doing one of two things. To express the criterion of preference, the fundamentalists have mentioned preferences such as having a substitute, giving conditionally to rational power over conditional to religious power, the priority of the important over the important and the temporal precedence, which will be examined in a descriptive and analytical manner and library tools. Took. The results indicate that the acceptance of the domain of these preferences by the fundamentalists is associated with differences.
خلاصه ماشینی:
چکیده واژگان کلیدی: مرجحات تزاحم، داشتن بدل، تقدیم مشروط به قدرت عقلی بر مشروط به قدرت شرعی، تقدم اهم بر مهم، اسبقیت زمانی۔ طبقه بندی JEL: فقه - حقوق - جزا و جرم شناسی - حقوق بین الملل - حقوق خصوصی مسئول مکاتبات: ۱- مقدمه تزاحم در لغت به معنای گرد آمدن گروهی بر چیزی، تلاطم امواج و راندن برخی از آنها برخی دیگر را در یک تنگنا، آمده است (ابن منظور، 1414ق، ذیل زحم، ج ۱۲، ۲۹۲) به تنافی دو حکم و عدم امکان جمع بین آن دو در مقام امتثال، تزاحم گفته می شود (صدر، 1417ق، ج۷، ۲۹)'.
در این فرض، هر گاه مکلف بتواند یکی از دو تکلیف را انجام دهد و دیگری را ترک کند، به طوری که مثلا بتواند نماز را هم در مکان غصبی هم در غیر آن بخواند، ولی به سوء اختیار خود مکان غصبی را انتخاب کند، از موارد اجتماع امر و نهی است، ولی اگر برای مکلف از جمع بین متعلق امر و نهی گریزی نباشد و هر دو حکم به ناچار متوجه او شود، از موارد باب تراحم خواهد بود، زیرا تنافی در حکم ناشی از قدرت نداشتن مکلف بر امتثال هر دو حکم است ( مظفر، 1416ق، ج ۱، ص ۲۸۵-۲۹۱).
مقام اول: دو واجب مشروط به قدرت شرعی باشند ۲-۴۰-اسبقیت زمانی اگر دو واجب با یکدیگر تزاحم کنند و زمان امتثال یکی مقدم بر دیگری باشد، واجبی که اسبق امتثالا است، بر واجبی که زمان امتثالش موخر است ترجیح دارد.