خلاصه ماشینی:
"اگر چنین باشد که هست باید گفت: این نوع توصیف در عالم نویسندگی،و به طور کلی هنر،نمونهی عینی ندارد زیرا آنچه واقعگرایی(رئالیسم)نامیده شده هنر جهتدار و هدفمند است و مربوط به دورهی خاصی از تاریخ ادبی اروپاست و بهطور طبیعی مولود انتقاد از رمانتیسم است.
این نکته را نیز از نظر نباید دور داشت که واقعگرایی خود شاخههای دیگری دارد که باید به شیوهای درخور توضیح و تشریح میگردید یا آنکه از آغاز بحث توصیف با بحث مکتبهای ادبی درنمیآمیخت.
منبع این داستانها بخشی متون ادب فارسی چون مثنوی مولوی،قابوسنامه،کلیله و دمنه،مرزباننامه،انوار سهیلی،آثار عطار، سیاستنامه،حدیقة الحقیقه و دهها اثر کلاسیک فارسی و کتابهای امثال و حکم فارسی و محلی است.
داستانهای شیرین این کتاب جز آنکه بیانگر ریشهی داستانی ضرب المثلهای فارسی است.
این کتاب در نوع خود جامعترین مجموعه داستانهای مربوط به ضرب المثلهای فارسی است که میتواند منبع مهم و اساسی در این زمینه به حساب آید."