چکیده:
کردارگرایی، یکی از جدیدترین نظریههایِ روابط بینالملل است. این نظریه، حاصلِ ورود چرخش کرداری در رشتهی روابط بین الملل، در دههی نخست قرن بیستویکم میباشد. در بارهی ماهیت و هویت کردارگرایی در روابط بینالملل اختلاف نظر است. برخی آن را نسخهی تحول و تکامل یافتهی سازهانگاری دانسته و آن را نوسازهانگاری میخوانند؛ بعضی دیگر، کردارگرایی را نظریهای متفاوت و متمایز از سازهانگاری میدانند. در این مقاله استدلال میشود که کردارگرایی یک نظریهی مستقل از سازهانگاری است؛ بهگونهایکه با تلقی کردارهای بینالمللی بهعنوان واحد تحلیل و متغیر مستقل، به تبیین تجربی و عملی روابط بینالملل میپردازد. در واقع، روابط بینالملل برحسب کردارهای روزمرهای که کنشورزان بینالمللی بهطور روزانه انجام میدهند تعریف و تحلیل میگردد. هدف این مقاله، تقریر، تبیین و نقد نظریهی کردارگراییِ روابط بین الملل است. برای تأمین این هدف، نخست، چرخش کرداری در روابط بینالملل مرور میشود. سپس، رهیافتهای نظری مختلف و انواع کردارگرایی توضیح داده میشود. سومین بخش، به بررسی اصول و مفروضهها و تعهدات نظریِ کردارگرایی می پردازد. گفتار چهارم، به بحث چگونگی تحلیل روابط بینالملل، در قالب چند مطالعهی موردی، از منظر کردارگرایی اختصاص دارد. در آخرین قسمت، نظریهی کردارگرایی روابط بینالملل نقد و ارزیابی میگردد. سرانجام، نتیجه مباحث ارائه می گردد. کلیدواژهها: کنش، کردار، چرخشکرداری، کردارنگاری، عادتواره، رابطهگرایی، اجتماع کرداری، عمل-گرایی.
Practice theory (PT) is one of the latest theories of International Relations (IR). This theory is the outcome of the practice turn in social theory in the first decade of the 21st century. There are controversies among scholars on the nature and identity of this theory. Some consider it as a new and developed version of constructivism or neo-constructivism. Others, on the contrary, regard it as a separate theory from constructivism. Likewise, this article, argues that PT is different from constructivism in such a way that it considers international practices as the unit of analysis and independent variable to empirically and practically explain “ir”. In fact, “ir” are defined and analyzed according to regular practices of international activists on a daily basis. The aim of this study is to articulate, explain, and critique PT in the Iranian IR community. To obtain this goal, first, the practice turn in IR is explained. Then different approaches and typologies of PT are clarified. The third section examines the principles, hypotheses, and theoretical commitments of PT. The fourth part deals with how ir are analyzed via PT referring to some case studies. Next, PT is critically evaluated. Finally, the findings of the study are presented.Keywords: Action, Practice, Practice Turn, Praxiography, Habitus, Relationalism, Practice Communities, Practice Theory.
خلاصه ماشینی:
پرسش اصلي مقاله عبارت است از: ماهيت و هويت کردارگرايي، که آن را از سازه انگاري متمايز ميسازد، چيست و مهم ترين مساهمت آن در نظريه روابط بين الملل کدام است ؟ براي پاسخگويي به اين پرسش ، مهم ترين متون نظريه کردارگرايي با روش توصيفي-تحليلي و خوانش انتقادي بررسي ميشود تا مهم ترين اصول و مفروضه هاي اين نظريه استنباط و استخراج شود.
Frank Gadinger ٤-١- ماهيت و هويت کردارگرايي کردارگرايي، يک نظريه کلان يک دست و يک پارچه به معناي متعارف آن نيست ؛ بلکه يک برنامه ي پژوهشي تکثرگرا و گرايش نظري متشکل از رهيافت هاي مختلف هم خانواده است که دور مفهوم کانوني کردار بين المللي ، گردهم آمده اند Adler and Pouliot ;٢٠١٢:٩ ,Nicolini) (٩ :٢٠١٧ & ٢٠١٥:٢ Bueger and Gadinger ;٢٨:a٢٠١١ .
از اين رو، نظريه کردارگرايي روابط بين الملل دربرگيرنده ي رهيافت هاي نظري مختلفي است .
پوليوت ، تصريح ميکند که کردارگرايي در پي تکميل نظريه هاي خردگرا، سازه انگار و انتقادي و منطق هاي سه گانه ي نتايج ، اقتضاء و استدلال در آنها نيست ؛ بلکه هدف آن نشان دادن تقدم وجودي و هستيشناختي کردار و منطق عملي بودن در روابط بين الملل است (٢٧٠-٢٦٩ :٢٠٠٨ ,Pouliot).
٤-٣- اصول و مفروضه هاي کردارگرايي نظريه کردارگرايي، عام تر از معنا و مفهوم متعارف نظريه در روابط بين الملل است ؛ و لي، از طرف ديگر، هر نظريه اي هم که صرفا کردار را مطالعه ميکند کردارگرا نيست .