چکیده:
هدف اصلی این پژوهش، ساخت و اعتباریابی پرسشنامهای برای سنجش مهارت ارتباط اجتماعی دانشجویان دانشگاه علوم انتظامی امین است. با توجه به هدف ونوع، پژوهش حاضر از نوع «تحقیق و توسعه» است.. از نظر شیوه جمع آوری دادهها روش مورد استفاده توصیفی (غیرآزمایشی) و از طرحهای همبستگی و به صورت خاص تحلیل عاملی و روش مدل یابی معادلات ساختاری بود. به منظور حصول روایی صوری وسازه به برآورد شاخصهای CVR و CVI با استفاده از کارشناسان و خبرگان اقدام شد. پایایی پرسشنامه با استفاده از روش همسانی درونی سنجیده شد. جامعه پژوهش حاضر، کلیه دانشجویان مقاطع تحصیلی کاردانی و کارشناسی مصوب دانشگاه علوم انتظامی امین بودند که از بین آنها، به صورت روش نمونهگیری طبقهای نسبی (397 نفر) انتخاب شدند. نتایج حاصل از تحلیل عاملی دادهها تاییدی در قالب مدل اندازهگیری پس از تامین کلیه پیشفرضها نشان داد که از 195 گویه شناسایی شده برای مهارت ارتباط اجتماعی، 131 گویه با مولفههای خود (9 مولفه) همبستگی داشتند و به عنوان سوالهای نهایی پرسشنامه مورد تایید قرار گرفتند. این مطالعه نشان داد که پرسشنامه مهارت ارتباط اجتماعی با ضرایب روایی و پایایی مناسب، ابزاری مناسب برای سنجش مهارت ارتباط اجتماعی دانشجویان است و میتوان نسبت به هنجاریابی آن در دانشجویان اقدام کرد.
AbstractThe main purpose of this study is to construct and validate a questionnaire to assess the social communication skills of students of Amin University of Law Enforcement Sciences. The present study is of applied-developmental type and in terms of quantitative methods of data collection is descriptive-survey type. In order to obtain formal validity, CVR and CVI indices were estimated using experts. The reliability of the questionnaire was assessed using the internal consistency method. The population of the present study was all undergraduate and graduate students approved by Amin University of Law Enforcement Sciences, from which they were selected by relative class sampling method (397 people). The results of factor analysis of confirmatory data in the form of measurement model after providing all the assumptions showed that out of 195 items identified for social communication skills, 131 items were correlated with their components (9 components) and were approved as the final questions of the questionnaire. Were located. This study showed that the social communication skills questionnaire with appropriate validity and reliability coefficients is a suitable tool for measuring students' social communication skills and can be used to standardize it in students.Validation, communication skills model, personal communication, intra-organizational skills, extra-organizational skills.
خلاصه ماشینی:
جدول ١- الگویمهارتهای ارتباطی دانشجویان دانشگاه علوم انتظامی امین ابعاد , مؤلفه , شاخص ها , هوش هیجانی , کنترل هیجانات، حل مسئله مهاتهای , ارتباط کلامی , قدرت بیان، گوش دادن مؤثر رفدی , ارتباط غیرکلامی , زبان بدن، احترامگذاردن ر, اقتدار , جرأت مندی، قاطعیت , تفکر منطقی , مثبت نگری، انتقادپذیری مهارتهای , اجرای مأموریت , اطاعت پذیری موقعیت سنجی، تصمیم سازی درونسازمانی , تعامل با همکاران , فنون مشورت، کار گروهی , در حوزه بین فردی , حل تعارض، گفتگو، واکنش متناسب با موقعیت ، آدابِ معاشرت اجتماعی، جلب اعتماد مهارتهای برونسازمانی , در حوزه اجتماعات و گروهها , اقناعسازی، آرامش دهی اجتماعی، تعامل با گروههای اجتماعی(زنان، قومیت ها، اقلیت ها، معلولان و...
پرسشنامه اولیه مشتمل بر ١٩٥ گویه بود که در خرده مؤلفه های ٢٥ گانه الگوی توسعه مهارتهای ارتباطی دانشجویان شناسایی شده بودند که این خرده مؤلفه ها عبارت بودند از: اطاعت پذیری موقعیت سنجی ، تصمیم سازی ، فنون مشورت، کار گروهی تعامل ها، حل تعارض، گفتگو، واکنش متناسب با موقعیت ، آدابِ معاشرت اجتماعی ، جلب اعتماد، اقناعسازی ، آرامش دهی اجتماعی ، تعامل با گروههای اجتماعی ، حمیت سازمانی ، تعامل با سازمانها (دولتی و غیردولتی )، جلب مشارکت همگانی ، کنترل هیجانات، حل مسئله ، قدرت بیان، گوش دادن مؤثر، زبان بدن، احترامگذاردن، جرأت مندی ، قاطعیت و مثبت نگری سؤال نامگذاری شد.
روال ساخت این ابزار به این صورت بود که بر اساس الگوی توسعه مهارتهای ارتباط اجتماعی دانشجویان که یکی از طرحهای تحولی دانشگاه علوم انتظامی امین بوده است و مطالعه مبانی نظری مربوط آن ، برای هر مؤلفه کلیه شاخص های آن، شناسایی شد و در قالب گویه مدون گردید.
School Managers’ Interpersonal Communication Skills in Turkey, International Journal of Academic Research in Business and Social Sciences, Vol. 6, No. 8.