چکیده:
هدف: هدف مطالعه حاضر تعیین اثربخشی واقعیت درمانی و بخشش درمانی بر کیفیت زندگی کودکان دارای ناتوانی یادگیری بود. روش پژوهش: پژوهش حاضر نیمه آزمایشی از نوع پیشآزمون- پسآزمون سه گروهی (دو گروه آزمایش همراه با گروه گواه) با مرحله پیگیری بود. جامعه آماری دانشآموزان پسر پایه اول تا پنجم ابتدایی با انواع ناتوانیهای یادگیری مراجعهکننده به مرکز اختلال یادگیری آموزشوپرورش شهرستان سراوان در سال تحصیلی 1399-1398 بودند که 45 نفر از واجدین شرایط که داوطلب مشارکت در پژوهش بودند، به روش نمونهگیری در دسترس انتخاب و بهصورت تصادفی در دو گروه آزمایش و یک کروه گواه (هر گروه 15 نفر) کاربندی شدند. گروه آزمایش واقعیت درمانی تحت مداخله بسته آموزشی گلاسر (2001) و گروه آزمایشی بخشش درمانی نیز تحت مداخله بسته درمانی لوافپور نوری (1393) قرار گرفتند. هر سه گروه با استفاده از مقیاس کیفیت زندگی در مدرسه بورک و اسمیت (1989) در سه مرحله مورد سنجش قرار گرفتند. تحلیل دادهها با استفاده از نرمافزار آماری SPSS نسخه 23 و آزمون تحلیل واریانس اندازههای مکرر انجام شد. یافتهها: نتایج آزمون نشان داد که بین گروههای آزمایش و گواه در مولفههای کیفیت زندگی در مدرسه تفاوت معنیداری وجود دارد (۰۱/0> p). همچنین تفاوت بین میانگین نمرات گروه گواه با میانگین نمرات گروههای واقعیت درمانی و بخشش درمانی معنیدار بود (۰۱/۰> P). نتیجهگیری: یافتههای این پژوهش نشان داد که واقعیت درمانی و بخشش درمانی، کیفیت زندگی در مدرسه دانش آموزان دارای ناتوانی یادگیری را بهبود بخشید. همچنین بخشش درمانی در مقایسه با واقعیت درمانی، اثربخشتر بود.
Aim: The present study aimed to determine the effectiveness of reality and forgiveness therapies on the quality of school life (QSL) of children with learning disabilities. Methods: The present research had a three-group semi-experimental pretest-posttest type (two experimental groups with a control group), with a follow-up phase. The statistical population consisted of male students of the first to the fifth grades of primary schools with various learning disabilities who visited the Learning Disability Center of Saravan County in the academic year 2019-2020, and 45 eligible individuals, who volunteered to participate in the research, were selected by the convenience sampling method and were randomly assigned to two experimental groups and a control group (15 individuals per group). The experimental group of reality therapy received the intervention of Glaser's educational package (2001) and the experimental group of forgiveness therapy received the intervention of Lovafpour Nouri's therapy package (2014). All three groups were evaluated using the quality of life scale by Burke and Smith (1989) at three stages. Data analysis was performed using SPSS 23 and repeated-measures analysis of variance (ANOVA). Results: The test results indicated that there was a significant difference between the experimental and control groups in quality of school life (pConclusion: Reality and forgiveness therapies improved the quality of school life in students with learning disabilities. Forgiveness therapy was more effective than reality therapy.
خلاصه ماشینی:
برخي مطالعات به اثربخشي بخشش درماني در کيفيت زندگي تحصيلي دانش آموزان پسر (اتحاديفر، جناآبادي و داورپناه ، ١٤٠٠)؛ کيفيت زندگي دانش آموزان دختر (نيک منش ، کاظمي و امرا، ١٣٩٨) تأثير مشاوره گروهي بخشش محور بر سازگاري و کيفيت زندگي زنان (شياسي و خياطان ، ١٣٩٤) را مورد بررسي قرار داده اند.
باوجود اهميت موضوع ، تاکنون پژوهشي به صورت مستقيم مبني براثر بخشي واقعيت درماني و بخشش درماني بر کيفيت زندگي در مدرسه دانش آموزان ناتوان يادگيري را پوشش نداده است که در اين ميان لزوم به کارگيري روش هاي درماني جهت کاهش هر يک از اين مشکلات ، ضرورت اجراي هر چه بيشتر پژوهش حاضر را منطقي و به جا مينمايد.
شاخص هاي توصيفي نمرات پيش آزمون - پس آزمون کيفيت زندگي در مدرسه در گروه هاي آزمايش و گواه )به تصویرصفحه مراجعه شود) به منظور بررسي اثربخشي واقعيت درماني و بخشش درماني بر کيفيت زندگي در مدرسه کودکان داراي ناتواني يادگيري ، از آزمون تحليل واريانس اندازه مکرر استفاده شد.
نتايج نشان داد که واقعيت درماني موجب بهبود کيفيت زندگي در مدرسه دانش آموزان داراي ناتواني يادگيري شد.
نتايج نشان داد که بخشش درماني موجب بهبود کيفيت زندگي در مدرسه دانش آموزان داراي ناتواني يادگيري شد.
نتايج نشان داد که تفاوت بين ميانگين نمرات دو گروه واقعيت درماني و بخشش درماني نيز معنيدار است که با مقايسه ميانگين نمرات گروه ها نتيجه ميشود که بخشش درماني در مقايسه با واقعيت درماني در بهبود کيفيت زندگي در مدرسه دانش آموزان داراي ناتواني يادگيري مؤثرتر بوده است .