چکیده:
آﻣﻮزش و ﭘﺮورش در اﯾﺮان، دارای ﭘﯿﺸﯿﻨﻪای ﻃﻮﻻﻧﯽ اﺳﺖ و اﯾﺮاﻧﯿﺎن ﺑﻪ ﮔﻮاﻫﯽ ﺗﺎرﯾﺦ، از دورﺗﺮﯾﻦ اﻋﺼﺎری ﮐﻪ ﺗﺸﮑﯿﻞ دوﻟﺖ دادهاﻧﺪ و در ﻗﺎﻟﺐ ﺟﺎﻣﻌﻪ، اﻧﺴﺠﺎم ﯾﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ، ﻧﻈﺎﻣﺎت و ﺗﺸﮑﯿﻼﺗﯽ ﻣﻨﺴﺠﻢ و ﻃﺮحﻫﺎﯾﯽ اﻧﺪﯾﺸﯿﺪهﺷﺪه ﺑﺮای آﻣﻮزش و ﭘﺮورش ﻧﺴﻞﻫﺎی آﯾﻨﺪه داﺷﺘﻪاﻧﺪ. ﺑﺎ ورود دﯾﻦ ﻣﺒﯿﻦ اﺳﻼم ﺑﻪ اﯾﺮان، آﻣﻮزش و ﭘﺮورش اﯾﺮاﻧﯿﺎن ﺑﺎ آﻣﻮزهﻫﺎی اﺳﻼﻣﯽ ﻫﻤﺮاه ﺷﺪ و ﺗﺎزﮔﯽ و ﮐﺎراﯾﯽ ﺑﯿﺶﺗﺮ ﯾﺎﻓﺖ و ﻣﻮﺟﺐ ﭘﯽ اﻓﮑﻨﺪن ﻋﺼﺮ ﻃﻼﯾﯽ ﺗﻤﺪن و ﻋﻠﻮم اﺳﻼﻣﯽ ﺷﺪ. اﻣﺎ ﺑﺎ آﻏﺎز رﮐﻮد در ﻗﺮون ﻣﯿﺎﻧﻪ، ﺑﻪوﯾﮋه ﭘﺲ از ﺣﻤﻠﮥ ﻣﻐﻮل، آﻣﻮزش و ﭘﺮورش در ﺟﻬﺎن اﺳﻼم و در اﯾﺮان، از ﻗﺎﻓﻠﮥ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ، ﺑﺎزﻣﺎﻧﺪ ﺗﺎ آﻧﮑﻪ در دو ﻗﺮن اﺧﯿﺮ، ﺑﺎ ورود اﻧﺪﯾﺸﻪﻫﺎ و ﺳﺎﺧﺘﺎرﻫﺎی ﻣﺪرن ﺑﻪ اﯾﺮان، آﻣﻮزش و ﭘﺮورش ﻧﯿﺰ روﺣﯽ ﺗﺎزه ﯾﺎﻓﺖ ﯾﮑﯽ از اﯾﻦ اﻧﺪﯾﺸﻪﻫﺎ و ﻃﺮحﻫﺎی ﻧﻮﯾﻦ، ﺑﻬﺮهوری از ﻓﻨﺎوری اﻃﻼﻋﺎت در آﻣﻮزش و ﭘﺮورش اﺳﺖ. در اﯾﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺑﺮآﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ روش ﺗﺤﻠﯿﻠﯽ و ﺗﻮﺻﯿﻔﯽ، ﺿﻤﻦ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻣﺎﻫﯿﺖ ﻓﻨﺎوری اﻃﻼﻋﺎت، ﺗﺄﺛﯿﺮات ﻣﺜﺒﺖ ﺑﻪ ﮐﺎرﮔﯿﺮی آن در آﻣﻮزش و ﭘﺮورش را ﺑﺮرﺳﯽ ﮐﻨﯿﻢ. ﯾﺎﻓﺘﻪﻫﺎی اﯾﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﺪ ﮐﻪ آﻣﻮزش و ﭘﺮورش آﯾﻨﺪه، ﻣﺒﺘﻨﯽ اﺳﺖ ﺑﺮ آﻣﻮزش از راه دور ﺑﺎ اﺑﺰارﻫﺎی اﻟﮑﺘﺮوﻧﯿﮏ و ﺑﺎ ﺟﻨﺒﻪﻫﺎی ﺗﻌﺎﻣﻠﯽ و ﺑﻪ دور از اﺑﻼغ ﯾﮏﻃﺮﻓﮥ ﻣﺤﺘﻮا.
خلاصه ماشینی:
فناوري اطلاعات و ارتباطات به عنوان مهمترين ابزار، روش و سرمايه اي است که براي توانمندسازي جوامع در قرن جديد به کار مي رود و عامل ايجاد تغييرات اساسي در زندگي ، آموزش ، صنعت ، و فرهنگ محسوب مي شود و همچنين يک فرصت استثنايي براي جبران عقب ماندگي کشور هاي در حال توسعه است .
همچنين ويژگيهايي که مي توان براي فناوري اطلاعات عنوان کرد، عبارت است از: ١-تغيير سريع فناوري؛ ٢- جذابيت اين فناوري؛ ٣-فراگير بودن به طوري که قابليت تاثير در کليه حوزه هاي فکري ، هنري ، فرهنگي ، سياسي، اقتصادي ، اجتماعي و صنعتي از طريق ارتباطات نوين ميسر خواند شد (عابدي و اخوت ، ١٣٨٠).
گر چه آنچه تا کنون بيشتر پيشرفت و توسعه داشته است ، آموزشهاي فوق برنامه ، ضمن خدمت و مهارتي بوده و مبتني بر اقتصاد و نيازهاي آموزش در حوزه هاي تجاري ، بازرگاني و اقتصاد پيش بيني اجرا شده است ؛ اما بنا به تاثير فناوري اطلاعات بر همه عرصه هاي زندگي ، چندي است که نظام هاي آموزش رسمي ، همچون دانشگاه ها و مدارس به اشکال مختلف با تلفيق برنامه هاي آموزشي و فناوري اطلاعات و مفاهيم نوين آن ، در جهت توسعه و بسط آموزش الکترونيک قدم گذاشته اند، به نحوي که در حال حاضر آموزش الکترونيکي در سطح آموزش عالي يک امر پذيرفته شده تلقي گشته و بسياري از کشورها، از جمله کشور جمهوري اسلامي در صدد راه اندازي دانشگاه هاي مجازي شده اند و در سطح مدارس و آموزش و پرورش عمومي نيز اقدامات اساسي را دنبال مي نمايد (عبادي ، ١٣٨٣).