چکیده:
اقلیم کردستان بیش از 600 کیلومتر مرز مشترک با ایران دارد که به لحاظ فرهنگی و تاریخی بسیار متجانس و در حوزه دموکراسی تأثیر و تأثری عمیق بر یکدیگر دارند. پژوهش حاضر به دنبال پاسخگویی به این پرسش است که شکل گیری اپوزیسیون سیاسی در اقلیم کردستان نشانهای از گذار این اقلیم به سوی دموکراسی است یا اقتدارطلبی؟ فرضیه بر این باورست که گرچه برآمدن اپوزسیون در اقلیم کردستان نشانه ای از دموکراسی حداقلی در این اقلیم بوده اما تشکیل، تثبیت و تضعیف آن دلیلی بر ساختار و کارکرد اقتدارطلبانه دو حزب اصلی اقلیم کردستان است. روش پژوهش حاضر از نوع کیفی (اسنادی-کتابخانه ای) است. نتایج پژوهش بیانگر این واقعیت است که شکل گیری اپوزیسیون سیاسی در اقلیم کردستان واکنشی به حاکمیت اقتدارطلبی بوده، اما همزمان نشانه ای از حرکت جامعه کردی به سوی نوعی پلورالیسم حزبی و سیاسی در این اقلیم نیز بوده است.
خلاصه ماشینی:
اين کتاب که تنها يکسال پس از شروع جنگ برادر کشي ميان دوحزب دمکرات کردستان عراق و اتحاديه ميهني نوشته شده است ؛ نوشيروان (هرچند در اين مقطع زماني خودش از اعضاي اصلي اتحاديه ميهني بوده ) با قلمي تيز و نقادانه به بررسي اختلافات وکشمکش هاي ديرينه ميان اين دوحزب پرداخته و کسب قدرت و ثروت بيشتر از جانب اين دو حزب را سرمنشا اختلافات و شروع جنگ برادرکشي دانسته و نهايتا توصيه ها و پيشنهاداتي براي خاتمه اين جنگ اعلام ميدارد.
٣- ئيمه وئه وان ٢٠٠٩ (ما و آنها) نوشيروان مصطفي که اين کتاب را پس از بنيان جنبش و حزب گوران نوشته و منتشر کرده ، رسما و آشکارا به بيان مواضع ، ديدگاه ها، اختلافات جنبش تحت رهبري خويش با احزاب اصلي دمکرات کردستان و اتحاديه ميهني پرداخته و تولد گوران و اپوزيسيون در اين اقليم را نتيجه به بن بست رسيدن 311 همين اختلافات ميداند.
٤- درو و دراو ٢٠١١(دروغ و سرمايه ) نوشيروان مصطفي اين کتاب را زماني که جنبش و حزب گوران در اوج محبوبيت و قدرت بوده نگاشته و به صورتي شفاف به مسئله فساد سياسي و اقتصادي که از جانب احزاب حاکم بر اقليم کردستان تحميل شده ، پرداخته و به بيان نظرات و تزهاي خويش براي اصلاح روند حکمراني سياسي در اين اقليم ميپردازد.
به چند دليل در طول اين ١٣ سال از سال ١٩٩٢ تا ٢٠٠٥ ما شاهد شکل گيري يک اپوزيسيون سياسي فعال در اين اقليم نبوده ايم : ١- دو حزب دموکرات کردستان و اتحاديه ميهني بيش از سي سال خود اپوزيسيون رژيم هاي قبلي عراق بوده و حالا خود اين احزاب که به قدرت رسيده و حکومت تشکيل داده اند، هيچ کدام تمايلي به گرفتن نقش اپوزيسيون نداشتند.