چکیده:
با آنکه کشور امارات متحده عربی به واسطه جمعیت و وسعت سرزمینی در زمره دولتهای ذرهای در روابط بینالملل محسوب میگردد اما سیاستهای آن در دو حوزه خارجی و داخلی طی دو دهه گذشته زمینه ارتقاء جایگاه این بازیگر را در زیر نظام منطقهای خلیجفارس و همچنین محیط بینالملل فراهم آورده است. بهطور دقیق تصمیم دولتمردان این کشور برای حرکت در مسیر تبدیل شدن به یک بازیگر منطقهای به دوره پس از مرگ شیخ زاید آل نهیان اولین رهبر امارات در دوره پس از استقلال (1971) باز میگردد. با آنکه الگوی حکمرانی امارات از زمان حمله نیروهای ائتلافی تحت رهبری امریکا به کویت با هدف بیرون نمودن عراق از این کشور در سال 1991 رقم خورد اما این روند تا زمان مرگ شیخ زاید (2004) بسیار محافظهکارانه و کمسرعت بود. در این میان، همکاریهای فناورانه و اقتصادی بین امارات و اسرائیل در سال 2006 و بهرهبرداری از این واقعه در شکل شفاعت اسرائیل برای امارات در نزد امریکا با هدف چشمپوشی از گناه حضور و فعالیت افراد دارای ملیت اماراتی در تیم تروریستی 11 سپتامبر، پایهای برای همکاریهای اقتصادی بین ایالات متحده و امارات شد. با این حال، آنچه بهطور کامل مسبب تغییر رویه داخلی و بینالمللی این کشور گردید، موج ناآرامیهای عربی بود که از اواخر سال 2010 از شمال افریقا آغاز و اکثریت غریب به اتفاق کشورهای منطقه خاورمیانه را در بر گرفت.
Although the United Arab Emirates, because of its population and territory, is one of the small states in international relations, but its policies in both foreign and domestic spheres during the past two decades have contributed to the promotion of this actor in the Persian Gulf sub-region as well as in the international system. Precisely, the decision made by the country’s statesmen to move towards becoming a regional actor goes back to the period after the death of Sheikh Zayed Al Nahyan, the first leader of the UAE in the post-independence period (1971). Although UAE’s pattern of governance took shape after the operations of the US-led coalition forces in Kuwait intended to expel Iraq from the country in 1991, this process was very conservative and slow until the death of Sheikh Zayed (2004). In the meantime, technological and economic cooperation between the UAE and Israel in 2006 and its exploitation in the form of Israel interceding for the UAE before the United States asking it to ignore the participation of Emirati nationals in the terrorist team responsible for 9/11 attacks became a basis for economic cooperation between the United States and the UAE. However, what completely changed the country's domestic and international practices was the wave of Arab unrest that began in North Africa in 2010 and affected the majority of the Arab states.
خلاصه ماشینی:
برنامه هاي خارجي و داخلي امارات متحده عربي در چشم انداز سال ٢٠٢٣ 1 مهدي زيبائي چکيده با آنکه کشور امارات متحده عربي به واسطه جمعيت و وسعت سرزميني در زمره دولت هاي ذره اي در روابط بين الملل محسوب مي گردد اما سياست هاي آن در دو حوزه خارجي و داخلي طي دو دهه گذشته زمينه ارتقاء جايگاه اين بازيگر را در زير نظام منطقه اي خليج فارس و همچنين محيط بين الملل فراهم آورده است .
ir مقدمه با آنکه کشور امارات متحده عربي به واسطه جمعيت و وسعت سرزميني در زمره دولت هاي ذره اي ١در روابط بين الملل محسوب ميگردد اما سياست هاي آن در دو حوزه خارجي و داخلي طي دو دهه گذشته زمينه ارتقاء جايگاه اين بازيگر را در زير نظام منطقه اي خليج فارس و همچنين محيط بين الملل فراهم آورده است .
در اين ميان وقايعي چون خودداري امريکا از ورود به جنگ داخلي سوريه به دنبال استفاده از تسليحات شيميايي عليرغم اعلام صريح و پيشاپيش باراک اوباما رئيس جمهور وقت امريکا در سال ٢٠١٣ مبني بر واکنش سخت ايالات متحده به احتمال بروز اين فاجعه ، مخالفت عربستان -امارات با سياست هاي نفتي امريکا در اوپک پلاس و نزديکي آن ها به راهبردهاي کلان روسيه در بازار نفت ، کاهش شديد نيروهاي نظامي ايالات متحده در منطقه و افزايش وزن استراتژي موازنه از راه دور١امريکا در طول يک دهه گذشته ، بيتوجهي امارات به درخواست هاي ايالات متحده مبني بر قطع ارتباط با ايران و سوريه و در نهايت توافق سياسي اخير عربستان و ايران با ميانجيگري چين ، گوياي تحول منطقه اي و جابه جايي قدرت در منطقه است .