چکیده:
از آنجا که ایران و فلسطین، در طول تاریخ خود، همواره با حوادث فراوانی، دست به گریبان بودهاند، لذا ادبیات پایداری در این دو سرزمین، به شکلی بسیار برجسته رواج یافته است. بیان شاعرانه حس وطن دوستی، مبارزه علیه استبداد و استعمار، و فداکاری در راه وطن، از ویژگیهای بارز این گونهی ادبی بوده که در شعر پایداری این دو سرزمین، بازتابی گسترده داشته است. در جای جای دیوان اشعار، شاعر آزادیخواه ایرانی، ملکالشعرای بهار، و شاعر ملیگرای فلسطینی، ابراهیم طوقان، احساس عشق به وطن و جان بازی در راه آزادی آن، به خوبی متجلی است، و به دلیل اینکه درونمایهی اصلی شعر میهنی این دو، تحریک حس وطن دوستی و تکیه بر ملیگرایی، به منظور خلق روحیهی پایداری در میان مردم است، لذا شعر اجتماعی و سیاسی این دو، وجوه اشتراک فراوانی با هم یافته است.
Since the countries of Iran and Palestine have historically undergone many events, the literature of resistance has become widely popular in these countries. Poetic expression of patriotism, fighting against colonialism and oppression and sacrificing for the sake of home has been among the prominent features of this literary type. In many occasions in their books of poems the liberal Iranian poetMalekal-ShoaraBahar and the nationalist Palestinian poet Ibrahim Toghan perfectly show the patriotism and sacrificing for one’s hometown. Therefore their political and social poetry has many things in common.