چکیده:
در سال ۱۳۷۷ قانون تاسیس دهیاری خودکفا در روستاهای کشور به تصویب رسید و با الگوبرداری از مدیریت شهری که مشتمل بر دو نهاد شورای شهر و شهرداری است به وزارت کشور اجازه داد تا به منظور اداره امور روستاها و توسعه پایدار روستایی سازمانی با نام دهیاری با توجه به ویژگیهای محل و درخواست اهالی به صورت خودکفا و با شخصیت حقوقی مستقل در روستاهای بالای ۲۰ خانوار که بالغ بر ۳۵ هزار روستا است تاسیس نماید. شوراها پل ارتباطی بین مردم و دولت هستند» نهادهای مدیریتی منسجمی که وظیفه دارند ساختار مدیریتی کشور را به سمت مردم سالارانه شدن سوق دهند. مشار کت مردم را در اداره امور و تصمیم گیری درباره مسائل مختلف مرتبط با محل زندگی خود آسان کنند. و در نهایت عاملی برای ارتقای سطح زندگی روستاییان باشند. در بعد زیست محیطی نیز ایجاد زمینهای برای بهره گیری بهینه و مناسب و به کلید پایانبر از محیط طبیعی و منابع آن بدون واردکردن آسیب به محیط طبیعی و عناصر آن ازجمله تنوع زیستی» زیستبوم سالم با کاهش مخاطرات طبیعی و غیره دنبال می گردد. در نهایت هدف مدیریت روستایی در بعد کالبدی شامل بهبود شبکه حمل و نقل و کیفیت تعریض معابو» دسترسی به امکانات گذران اوقات فراغت» تهیه و اجرای طرحهای هادی و کالیدی» بهبود کیفیت مسکن روستایی» ایجاه زیرساختهای آموزشی و بهداشتی درمانی تاسیسات آب و برق و گاز و در نهایت بهبود کیفیت زندگی روستاییان میباشد؛ بنابراین ملاحظات مربوط به مدیریت روستایی میتواند زمینه لازم را برای بالا بردن سطح زندگی مردم در زمینههای مختلف اقتصادی» اجتماعی» زیستمحیطی و کالبدی را فراهم آورد؛ و توجه به آن و رفع موانع و مشکلات میتواند باعث ارتقای کیفیت زندگی در نواحی روستایی شود. نقاط روستایی کشورمان با توجه به این که حدود ۳۱,۵ درصد جمعیت را در خود جای داده است. دهیاران برای مدیریت پسماند و جمع آوری زبالهها حساسیت لازم را داشته باشند و بصورت علمی و استاندارد عمل کنند تا بیش از این طبیعت آلوده و کثئیف نشود. دهیاران تمام تلاش خود را برای حفظ و پاکیزگی آب، خاک و هوا بکار گیرند و دفن زباله را براساس استاندارد لازم انجام دهند. دهیاران مسائل و مشکلات پیش روی دهیاریها را بیان کردند و مطالبی توسط کارشناسان و مدیران درخصوص مدیریت پسماند» صندوق بیمه روستاییان» عشایر و کشاورزان و بهره مندی روستاییان از اینترنت» تلفن» آب و برق ارایه شد.