چکیده:
برخی از واژهها که در زبان معیار،امروزه کاربرد ندارند اما تا دهه ی چهل در فرهنگ اختصاصی برخی از مناطق فارس بین مردم رواج داشته است امروزه نیز در فرهنگ عام مردم به ویژه در مناطق روستایی به کار میرود. اما طبق پژوهشی که نگارنده با تفحص در آثار ادبی گذشته انجام داده است به کاربرد چنین واژه هایی در آثار ادبی شاعران بزرگ و برجسته با مفهوم امروزی پی برده است.
خلاصه ماشینی:
پیشینه تحقیق در هر کدام از شهرهای ایران اسلامی واژه نامههای مربوط به زبان عامه ی مردم نگارش یافته است اما به یقیین میتوان گفت که استفادهی چنین واژههایی در نظر خیلی از افرادی که در این زمینه قلم فراسایی نمودهاند مختص فرهنگ همان منطقه محسوب نموده اما از آنجا که خیلی از شاعران و ادیبان گذشته این کلمات را فقط یک بار یا بیشتر استفاده کردهاند پژوهشی نو و جدید و بکر صورت گرفته است.
اواخی واژهی اواخی در ظاهر به نظر میرسد که این واژه جمع کلمهی اخی به معنای برادران در زبان عربی میباشد اما این واژه علاوه بر این که به همان معنای عربی آن در ادبیات کاربرد دارد معنای دیگری نیز دارد که حاکی از آن است که این واژه با معنی که ذکر خواهد شد ریشهی آن فارسی است.
(همان) این واژه در کتاب مرزبان نامهی سعدالدین وراوینی در قرن پنج به معنای میخ البته به صورت جمع «اواخی» به معنی میخها بی کار رفته است.
{مراجعه شود به فایل جدول الحاقی} (سعدی 1390: 473) خلنگ این واژه در ادبیات امروزی به معنای درخت جارو به کار برده شده است.
(داوودی حسین و جمعی از نویسندگان 1393: 84) اما این واژه در فرهنگ عامیانه به معنای مرغی که در آستانهی تخم گذاشتن است یعنی جوجهی بزرگ به کار میرود.
{مراجعه شود به فایل جدول الحاقی} (نظامی 1388: بیت 3728) دکتر برات زنجانی در توضیح این بیت واژهی لور را چنین معنی کرده است.