چکیده:
امروزه صنایع هوافضای کشور با توجه به پیچیدگی محصول و کمبود منابع و همچنین جهت پاسخگویی به نیاز متنوع، کم تعداد و با کمترین هزینه و زمان نیروهای مسلح، نیازمند تشریک مساعی با یکدیگر هستند. ولیکن افزایش سطح عملکرد شراکت نیازمند قابلیتهای مختلف است. بنابراین میتوان گفت چگونگی توسعه قابلیت طراحی و توسعه محصول مشترک جهت ارتقا عملکرد شراکت یک مسئله در صنعت هوافضاست. این پژوهش از لحاظ هدف، بنیادی و از نظر روش ترکیبی و ماهیت در گام اول اکتشافی و در گام دوم پیمایشی است. در گام اول دادههای مورد نیاز با مصاحبه از 15 خبره صنعت هوافضا و روش نظریهپردازی دادهبنیاد بهدست آمده است و در گام دوم برای اثبات الگو با استفاده از 170 پرسشنامه از الگوسازی معادلات ساختاری استفاده شده است. الگوی نهایی شامل مقوله عِلّی (تغییرات صحنه نبرد، پیچیدگی محصولات هوافضایی، کمبود منابع و پنجره مشترک دانش فنی)، مقوله محیطی (حمایتهای دولتی، محیط رقابتی، قوانین و مقررات کسب و کار)، مقوله واسطهای (حمایت مدیریت ارشد، سبک رهبری، میانجیها، مدیران پروژه مشترک و عوامل فرهنگی)، مقوله راهبردی (اصلاح ساختار، اصلاح فرایندهای همکاری، اصلاح نظام یادگیری، توسعه فناوری اطلاعات، توسعه مدیریت دانش، ارتقا ظرفیت جذب شرکا، توسعه ساختار حکمرانی و حل اختلاف، آموزش و توانمندسازی کارکنان، اصلاح قواعد و مقررات شراکت، سازماندهی جلسات منظم بین شرکا و اشتراکگذاری منابع و دانش فنی) و مقوله پیامد (ارتقای توان دفاعی، نوآوری مستمر در محصول، ارتقای سطح دانش ملی و کاهش زمان و هزینه دستیابی) است.
Today, the country's aerospace industry needs cooperation due to product complexity and lack of resources. However, increasing the level of performance of the partnership requires different capabilities. Therefore, it can be said that how to develop the ability to design and develop a joint product to improve the performance of the partnership is an issue in the aerospace industry. This research is exploratory in terms of fundamental purpose and in terms of compositional method and nature in the first step and survey in the second step. In the first step, the required data were obtained through interviews with 15 experts in the aerospace industry and the Foundation's data theorizing method. In the second step, structural equation modeling was used to prove the model using 170 questionnaires. The final model includes causal category (battle scene changes, product complexity, lack of resources and common window of technical knowledge), environmental category (government support, competitive environment, business rules), intermediate category (management support, leadership style, mediation, project managers). And cultural factors), strategic category (structure and processes of cooperation, learning system, information technology, knowledge management, capacity building of partners, governance structure and dispute resolution, training and empowerment, rules and regulations of partnership, organizing meetings between partners and sharing resources) And the category of outcome (upgrade defense capability, continuous innovation, upgrade national knowledge and reduce access time and cost).
خلاصه ماشینی:
الگوي نهـايي شـامل مقولـه علـي (تغييرات صحنه نبرد، پيچيدگي محصولات هوافضايي، کمبـود منـابع و پنجـره مشـترک دانـش فنـي )، مقولـه محيطـي (حمايت هاي دولتي ، محيط رقابتي ، قوانين و مقررات کسب و کار)، مقوله واسطه اي (حمايـت مـديريت ارشـد، سـبک رهبري ، ميانجي ها، مديران پروژه مشترک و عوامل فرهنگـي )، مقولـه راهبـردي (اصـلاح سـاختار، اصـلاح فراينـدهاي همکاري، اصلاح نظام يادگيري، توسعه فناوري اطلاعات ، توسعه مديريت دانش ، ارتقـا ظرفيـت جـذب شـرکا، توسـعه ساختار حکمراني و حل اختلاف ، آموزش و توانمندسازي کارکنـان ، اصـلاح قواعـد و مقـررات شـراکت ، سـازماندهي جلسات منظم بين شرکا و اشتراکگذاري منابع و دانش فني) و مقوله پيامد (ارتقـاي تـوان دفـاعي، نـوآوري مسـتمر در محصول ، ارتقاي سطح دانش ملي و کاهش زمان و هزينه دستيابي) است .
به عبارت ديگر اگر چه تشـريک مساعي به عنوان يک راهبرد کليدي در دستور کار صنايع هوافضايي کشور قرار دارد، وليکن به منظور افزايش عملکرد مشترک، شناخت و چگونگي شکل گيري و توسعه قابليت طراحي و توسعه محصول مشترک و تمرکز و سرمايه گذاري بر روي ارتقا اين قابليـت ، يـک مسـئله اساسي در صنعت هوافضاي کشور است .
(رجوع شود به تصویر صفحه) شکل ٣: الگوي توسعه قابليت طراحي و توسعه محصول مشترک در صنعت هوافضا روايت پژوهش امروزه ماهيت تهديدات نظامي و نبرد، دگرگون شده و نياز نيروهـاي مسـلح بـه سـمت تنوع بالا، تعداد کم و با قيمت و کيفيت مناسب تغيير کـرده اسـت ؛ بنـابراين کسـب وکارهـا به خصوص صنايع هوافضايي بايد انعطاف پـذيرتر شـده و قابليـت هـاي خـود را در جهـت طراحي و توسعه محصولات با اين گونه ويژگيهاي مورد نياز نيروهاي مسلح افزايش دهند.