چکیده:
بیان مسیله: بحث در مورد امکان سنجی مالی معاصرسازی در بین سرمایه گذاران، برنامه ریزان، سیاست گذاران و حامیان میراث فرهنگی برقرار است. رویکرد مبنی بر ایدیولوژی اینکه تخریب خانه قدیمی و جایگزینی آن با ساختمانی جدید سودآورتر است، خیابان های بسیاری از شهر تهران را به مکان های بی هویت تبدیل کرده است. به طورکلی سرمایه گذاران کمترین علاقه را برای سرمایه گذاری در بازسازی و استفاده مجدد از ساختمان های قدیمی نشان می دهند. بااین حال، تعداد فزاینده ای از پروژه های موفق با نوسازی و استفاده مجدد ساختمان ها در حال ظهور هستند.هدف پژوهش: هدف از این مطالعه، بررسی حفظ بناهای تاریخی و معاصرسازی آن از نگاه اقتصادی در مقابل نوسازی بناهاست.روش پژوهش: روش تحقیق مورد استفاده در این پژوهش، روش کمی بوده و از رگرسیون ملایم و کدنویسی در نرم افزار متلب بهره برده شده است.
نتیجه گیری
یافته ها نشان داد رشد اقتصادی بر اساس معاصرسازی به صورت صعودی رشد می کند و درحالی که هزینه های متفاوتی چون جذب مخاطب برای ساختمان ها و راهکارهایی دارد که در ادامه به آن پرداخته شده است، اما رشد اقتصادی بیشتری نسبت به تخریب و ساخت وساز از خود نشان داده است. ایجاد بسته مالی، وام، ایجاد مشارکت های بانکی از نمونه راهکارهای پیشنهادی در جهت تشویق به معاصرسازی بناهای مسکونی و عدم تخریب بناهای دوره 1330 تا 1350 در این پژوهش ارایه شد. همچنین نتایج نشان داد شهرداری ها باید سیاست های جدیدی را برای ترویج معاصرسازی اتخاذ و توسعه دهند و آن را به بخشی جدایی ناپذیر از طرح های رشد هوشمند تبدیل کنند. شهرداری ها باید دستورالعمل های طراحی سخت گیرانه را در محله هایی که ساختمان های بالقوه معاصرسازی وجود دارد به منظور جذب سرمایه گذاری بیشتر، حفاظت از جامعه و افزایش ارزش املاک در آن مناطق و از سرمایه گذاری های بالقوه اجرا کنند.
خلاصه ماشینی:
ir، تلفن تماس: 09121168438 *این مقاله برگرفته از پایاننامۀ رسالۀ دکتری «مهدی مشهدی ابوالقاسم شیرازی» با عنوان «تبیین اصول معاصرسازی بناهای مسکونی شهر تهران منطبق بر الگوهای غیرشکلی تحلیل پلان (سیر تحول معماری ایران از دهة 1330 تا 1350)» است که به راهنمایی دکتر « داراب دیبا» و مشاورۀ دکتر « محمدجواد مهدوینژاد» در سال 1402 در دانشکدۀ معماری و شهرسازی، دانشگاه دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی در حال انجام است.
نتیجهگیری: یافتهها نشان داد که رشد اقتصادی بر اساس معاصرسازی به صورت صعودی رشد میکند و درحالیکه هزینههای متفاوتی چون جذب مخاطب برای ساختمانها و راهکارهایی دارد که در ادامه به آن پرداخته شده است، اما رشد اقتصادی بیشتری نسبت به تخریب و ساختوساز از خود نشان داده است.
در این پژوهش، فرض بر اقتصادی بودن معاصرسازی در مقابل تخریب و نوسازی بناهای دوره 1330 تا 1350 است و میتوان فرض کرد که با ایجاد راهکارهایی اقتصادی، جذب منابع مالی برای معاصرسازی به جای تخریب و نوسازی شکل گیرد.
پیشینة تحقیق پیشینۀ تحقیق جنبههای گستردهای از معاصرسازی را پوشش داده است (Mason, 2005)، موضوعاتی مانند گسترش چرخة عمر ساختمان (Kohler & Hassler, 2002)، سیاستهای میراث فرهنگی مربوط به معاصرسازی ساختمان (Berens, 2010; Noonan, 2007)، دوام و کاربردها (Bullen, 2007; Bullen & Love, 2010) را مورد مطالعه قرار دادند.
یافتهها نشان داد که رشد اقتصادی بر اساس معاصرسازی به صورت صعودی رشد میکند و درحالیکه هزینههای متفاوتی چون جذب مخاطب برای ساختمانها و راهکارهایی دارد که در ادامه به آن پرداخته شده است، اما رشد اقتصادی بیشتری به نسبت تخریب و ساختوساز از خود نشان داده است که در تصویر 3 دیده میشود.