چکیده:
هدف پژوهش حاضر بازخوانی سیاست های توسعه ای دولتهای پنجم و ششم جمهوری اسلامی ایران به ریاست هاشمی رفسنجانی منطبق با الگوی ارتباطی دولت های توسعهگرا است. براساس نظر پیتر اوانز دو ویژگی اصلی دولت های توسعه گرا، اتکا بر دیوانسالاری وبری و درآمیختگی دولت با جامعه مدنی است. این دو ویژگی، با روش تحلیل محتوای کیفی در عناوین خبری روزنامه اطلاعات طی سالهای 1368 تا 1376 (دوره 8 ساله دولت پنجم و ششم) رصد شده است. نتایج نشان میدهد طی این سالها مؤلفههایی نظیر توسعه منابع انسانی، اصلاح روشها و سیستمهای اداری، اصلاح ساختار و تشکیلات اداری و قوانین و مقررات گرایی ذیل ویژگی دولتی متکی بر دیوانسالاری وبری، حجم زیادی از مصاحبهها، سخنرانیها، گفتوگوهای خبری دولت را به خود اختصاص داد. لیکن در سویی دیگر در زمینه بررسی درآمیختگی دولت با جامعه مدنی، هیچ سخنی از جامعه مدنی به چشم نمیخورد. جامعه مدنی جای خود را به توده سازمان نیافته مردم داده است. اتکا دولت بر نقش توده مردم، صرفاً در توسعه اقتصادی کشور و عمدتاً در نظارت بر اصلاحات اداری مدنظر است. بدین ترتیب بر اساس مدل اوانز اینگونه از دولت صرفا از یک ویژگی دولت توسعه برخوردار بوده است و به نوعی واجد توسعه گرایی ناقص دولت است.
هدف پژوهش حاضر بازخوانی سیاست های توسعه ای دولتهای پنجم و ششم جمهوری اسلامی ایران به ریاست هاشمی رفسنجانی منطبق با الگوی ارتباطی دولت های توسعهگرا است. براساس نظر پیتر اوانز دو ویژگی اصلی دولت های توسعه گرا، اتکا بر دیوانسالاری وبری و درامیختگی دولت با جامعه مدنی است. این دو ویژگی، با روش تحلیل محتوای کیفی در عناوین خبری روزنامه اطلاعات طی سالهای 1368 تا 1376 (دوره 8 ساله دولت پنجم و ششم) رصد شده است. نتایج نشان میدهد طی این سالها مولفههایی نظیر توسعه منابع انسانی، اصلاح روشها و سیستمهای اداری، اصلاح ساختار و تشکیلات اداری و قوانین و مقررات گرایی ذیل ویژگی دولتی متکی بر دیوانسالاری وبری، حجم زیادی از مصاحبهها، سخنرانیها، گفتوگوهای خبری دولت را به خود اختصاص داد. لیکن در سویی دیگر در زمینه بررسی درامیختگی دولت با جامعه مدنی، هیچ سخنی از جامعه مدنی به چشم نمیخورد. جامعه مدنی جای خود را به توده سازمان نیافته مردم داده است. اتکا دولت بر نقش توده مردم، صرفا در توسعه اقتصادی کشور و عمدتا در نظارت بر اصلاحات اداری مدنظر است. بدین ترتیب بر اساس مدل اوانز اینگونه از دولت صرفا از یک ویژگی دولت توسعه برخوردار بوده است و به نوعی واجد توسعه گرایی ناقص دولت است.