چکیده:
مسئله پراکندهرویی در شهرهای ایران و نحوه برخورد علمی و عالمانه با آن بر اساس تصمیم گیریهای نامناسب و شتابزده از سوی دولت و همچنین شوراهای شهر و مدیران شهری نادیده گرفته شده است. پژوهش حاضر به دنبال آن است که ضمن معرفی الگوهای توسعه میانافزای شهری» به شناسایی سطوح میانافزا بر اساس شاخصهای برگرفته از بررسیهای انجام شده در مبانی نظری پپردازد و با مبنا قرار دادن توسعه درونی شهری» عوامل موثر بر سطوح توسعه میانافزای شهری را شناسایی و به سمت تبدیل شدن به مکانهای شهری پایدار برای شهروندان هدایت کند. توسعه میانافزا نوعی بازتوسعه درون شهری است که توجه ویژهای به شرایط و ظرفیتهای درونی محدوده دارد و هدف آن استفاده بهینه از اراضی درون شهری است. این پژوهش با هدف معرفی رویکرد توسعه میانافزا به شناخت عوامل موئر در پیادهسازی آن بر اساس پژوهشهای جدید پرداخته است. این پژوهش از نوع مروری بوده جمع آوری اطلاعات به روش فیشبرداری از مقالات معتبر داخلی و خارجی انجام گرفته و یافتههای پژوهش در قالب ۶ دسته کلی طبقهبندی و به روش تحلیل عاملی اکتشافی در نرمافزار 8۳55 تجزیه و تحلیل گردیده است. نتایج نشان داد پس از تعیین بار عاملی هر یک از عوامل منتخب و مقادیر ویژه هر یک از ابعاد در نظر گرفته شده» بیشترین مقدار به بعد کالبدی و فضایی با میزان ۴. ۷۶۳ اختصاص یافت. پس از آن به ترتیب ابعاد دسترسی با مقدار ویژه ۴. ۶۳۹ مدیریتی با مقدار ۴. ۴۷۷» اقتصادی با مقدار ۴. ۴۶۹ اجتماعی و فرهنگی با مقدار ۴. ۴۵۵ و محیط زیستی با مقدار ۴. ۴۳۴ قرار دارند.نتایج حاصل از این پژوهش حاکی از آن بود که عوامل مدیریتی» اقتصادی» اجتماعی و فرهنگی» زیست محیطی و کالبدی و فضایی و وضعیت دسترسی بر روی توسعه فیزیکی شهرها به شیوه توسعه میانافزا تاثیرگذار بوده است و به ترتیب شرایط و عوامل کالبدی و فضایی» وضعیت دسترسی» عوامل مدیریتی» عوامل اقتصادی» عوامل اجتماعی و فرهنگی و عوامل زیست محیطی بیشترین تاثیر را بر توسعه میانافزای شهری دارند.