خلاصه ماشینی:
"به راستی آن جمعیتهای چند هزار نفری که پای یک فقره شعر خوانی آقاسی مینشستند و شعرش را میشنیدند مخاطب شعر نیستند؟یا آقاسی شاعر نبوده است؟ میگویند شکل و شمایل خاص او در این اقبال سهیم بوده است.
آقاسی از برج عاج تبختر و خودگندهبینی پایین آمده بود(یا درستتر،اصلا از چنین برجی بالا نرفته بود)،و اگرچه به شهادت برخی غزلها و چاپارههایش میتوانست متناسب با فهم خواص بسراید اما سطح شعرش را با سطح طبع و درک مردم میزان کرده بود،و اگر شاعر را زبان مردم و شعر را ترجمان آرمانهای مردم بدانیم،زبانی که بیشک باید برای گوشها و ذهنها و دلها مفهوم واقع شود،و ترجمانی که لا بد باید مطابق اصل باشد،چه بسا در این یکی-دو دهه اخیر شاعرتر از محمد رضا و شعرتر از اشعار او پیدا نکنیم."