از هفت کوه و دریا گدشتیم تا...: مردی که زخم هایش را می سراید ادب و هنر

"درویش در شعر«قربانی شمارهء 18»در بخشی که قربانی‌ با محبوبه‌اش حرف می‌زند،از زبان او می‌گوید: «قلب من گنجشک آبی رنگی بود و دستمالی که به من داده بودی،سفید. آن‌ها مرا کشته‌اند، می‌فهمی،مرا کشته‌اند،محبوب من!» واین نشان می‌دهد که اندیشهء قربانی شمارهء 18،با سرد شدن جسدش،سرد نشده است و همان‌طور که با محبوبش حرف‌ می‌زند:برایش هدیه می‌برد،وارد اتاق او می‌شود و از این که دیر آمده است پوزش می‌خواهد. او اجازه نامهء سفر نداشت!» درویش تا این‌جا روایت را به گونه‌ای پیش می‌برد که ما در صفحه صفحهء زندگی این شهید«کفر قاسم»قرار می‌گیریم. » درویش ازسال 1948 به بعد در پشت هر دیواری‌ کشتارگاهی می‌بیند و همیشه حس می‌کند که زخمی باز می‌شود و از آن خون فواره می‌زند. این هم یکی دیگر از ویژگی‌های نسلی‌ است که جنگ همه چیزشان را گرفته است."