چکیده:
معمولا روانشناسان و محققان علوم اجتماعی، مسئله وجود خشونت در برنامههای تلویزیونی و رفتار پرخاشگرانه کودکان را مورد توجه قرار میدهند،
که البته در جای خود اهمیت دارد؛ اما تحقیقات نشان میدهد که مشاهده تلویزیون باعث میشود، کودکان اوقات بازی خود را از دست بدهند و همین
بازی نکردن عوارض سنگینی را علاوه بر پرخاشگری، برای آنها به ارمغان میآورد که از جمله میتوان به افسردگی، ایجاد اختلال در نحوه برقراری
ارتباط با دیگران و لذت نبردن از زندگی اشاره کرد.
خلاصه ماشینی:
"چکیده: معمولا روانشناسان و محققان علوم اجتماعی، مسئله وجود خشونت در برنامههای تلویزیونی و رفتار پرخاشگرانه کودکان را مورد توجه قرار میدهند، که البته در جای خود اهمیت دارد؛ اما تحقیقات نشان میدهد که مشاهده تلویزیون باعث میشود، کودکان اوقات بازی خود را از دست بدهند و همین بازی نکردن عوارض سنگینی را علاوه بر پرخاشگری، برای آنها به ارمغان میآورد که از جمله میتوان به افسردگی، ایجاد اختلال در نحوه برقراری ارتباط با دیگران و لذت نبردن از زندگی اشاره کرد.
مشاهدات مقایسهای هوشمندانه آنها در مورد این دو جمعیت کودکان - کودکانی که قبل از ورود تلویزیون به خانه، وارد کلاس درس آنها شدند و کودکانی که اوقات قابل توجهی از دوران کودکی خود را به مشاهده تلویزیون مشغول بودند و سپس به کلاس درس آنها آمدند - به خصوص برای امروز، با ارزش است: مدیر یک مدرسه ابتدایی خصوصی در نیویورک و معلم سابق کودکستان، با بیش از 30 سال تجربه آموزشی گزارش میدهد: کودکان به شیوه سابق بازی نمیکنند.
پس از هشت ماه محرومیت از بازی، زمانی که این میمونها به همراه دیگر میمونهای پرورش یافته معمولی هم سن و سال خود رها شدند، هارلو کشف کرد که یک محرومیت رفتاری خاص در آنها شکل گرفته است: میمونهای محروم از بازی، در رفتار اجتماعی خود به طور قابل ملاحظهای بیش از میمونهایی که برایشان فرصت کافی جهت بازی کردن به وجود آمده بود، پرخاشگر بودند."