چکیده:
این بحث کوششی است برای بیان نسبت اراده اخلاقی با مفاهیم مسؤلیت،قصد،نیت،خیر و بخت اخلاقی از نظر هگل و اینکه اراده اخلاقی از نظر هگل امری انضمامی است و در مسیر تحقق روان مطلق صورت میپذیرد و لذا دارای مؤلفههایی است که باید شؤون خارجی فعل را نیز علاوه بر شؤون درونی آن شامل میشود.در این بحث به تفاوت رأی هگل با کانت نیز در ماهیت اراده اخلاقی پرداخته شده است.
خلاصه ماشینی:
"به نظر هگل فاعل اخلاقی حق دارد تا اعمال خود را با اوصاف ارادی و عمدی مناسب ارزیابی کند:«حق نیت این است که کیفیت کلی عمل صرفا نباید خفی باشد بلکه فاعل باید آن را بشناسد و همچنین از همان آغاز در اراده نفسانی او قرار داشته باشد.
بیان کانت که ظاهرا جایی برای امکان «بخت اخلاقی»باقی نمیگذارد در ضمن نشان میدهد که چرا کانت پافشاری میکند که اراده خیر با تلاش برای محض شدن اراده و خواست سازگارتر است تا تحصیل و به دست آوردن آن؟زیرا برخی از مردم در اراده خیر از دیگران استحکام بیشتری دارند و به تلاش کمتری در کسب درجه خاصی از این محض شدن محتاجند ولی اصل تلاش برای کسب بیشترین مرتبه و درجه محض شدن همه را در موقعیت یکسان قرار میدهد و به همین دلیل کانت اصرار دارد که حتی در شرایط آسان و راحت باید بکوشیم تا انگیزه وظیفهشناسی را چنان در خود تقویت کنیم تا حتی در برابر وعده و وعید پادشاه ستمگر نیز بتواند مقاومت کند و گذشته از همه اینها،این تنها بخت خوب است که ما را در هر زمان از موقعیتی اضطراری به مانند آن محفوظ خواهد داشت.
اما هگل برخلاف کانت قایل نیست که اراده خیر لزوما و منحصرا باید وظیفه را به خاطر خود وظیفه انجام دهد و بیوقفه در این جهت بکوشد،بلکه هگل عقیده آن دسته از اخلاقیون را که افعال ذاتا نیکمردان بزرگ را بدین جهت که آنها در پی کسب سعادت یا شهرت و یا احترام و منزلت و یا ارضای خویشتن بودهاند،مورد انتقاد قرار میدهند تحقیر و سرزنش میکند."