خلاصه ماشینی:
"10-شایسته است که قبل از شروع درس بعنوان تیمن آیاتی چند از قرآن کریم تلاوت شود و آنگاه استاد از درگاه حضرت احدیت موفقیت و رستگاری را برای خود و شاگردانش و سلف صالح مسألت نماید و از اساتید گذشته به بزرگی یاد کند و حاضرین را مورد لطف و عنایت قرار دهد4گویند برخی از بزرگان سلف بهنگام تدریس زبان به ثنا و ستایش ایزد متعال گشوده میگفتند پروردگارا پناه بر تو از دانشی که سود نبخشد و دلی که فروتنی و خشوع نپذیرد و دعائی که مسموع نیفتد5،و حتی برخی از علمای سلف بدین قدر نیز بسنده نکرده و قبل از شروع درس سورهء مبارکهء«الاعلی»را تلاوت میکردند چه مضامین آیات این سوره اغلب ناظر به خواندن و تذکر و توجه به صحف ابراهیم و موسی است و بهمین جهت این سوره را برای آغاز درس مناسب میدانستند و همچنین در برخی از روایات آمده است که چون گروهی گردهم آیند شایسته است که یکی از آنان دست بدعای بردارد و از درگاه حضرت احدیت برای نیل بمقصود موفقیت همه را مسألت نماید6 11-استاد باید برای تفهیم درس از سادهترین روش استفاده کند و از بکاربردن الفاظ سنگین و نامأنوس بپرهیزد و در تقدیم و تأخیر مطالب ارتباط و هم بستگی آنان را سرعی دارد تا شاگرد دچار تشویش ذهنی نگردد و آنجا که توضیح لازم است بابهام و اشاره اکتفا نکند و چون درک مطلبی برای دانشآموزان مشکل شود به تکرار آن مبادرت کند سپس اندکی سکوت کند تا بشاگردانش فرصت دهد که اگر یکی از آنان در این زمینه سئوالی دارد مطرح کند و پس از آنکه از فهم مطلب اطمینان یافت به توضیح شرح مطلب دیگر بپردازد و سعی کند که پاسخ سؤالی را به جلسهء دیگر موکول نگرداند مگر آنکه مصلحت آن بیند که بآن سؤال پاسخ ندهد و بنحوی از آن بگذرد چهگاه اتفاق میافتد که سئوال با درس هیچگونه تناسب ندارد و مقام اقتضای آن نکند و چه بسا پاسخ موجب دعوای شاگرد گردد."