خلاصه ماشینی:
"لیوان به عنوان یک شی ساده در نمایش،ارزشی بسیار مهم و اساسی دارد و جایگزین مجسمه باستانی میشود که در نخستین مرحله،همین قدیمی بودنش مورد توجه است و به ذهن مخاطب برای حرکت به سمت اسطورهها جهت میدهد و ناخودآگاه او را به سمت کهن الگوها میکشاند و از طرف دیگر به عنوان همان مجسمه باستانی در گستره روایت نمایش و در تقابل با شخصیت«فروزان»،کارکردی روانشناسانه مییابد و در خدمت شناساندن و پرداخت شخصیت قرار میگیرد و از سوی دیگر به شکل همان لیوان خالی مفاهیم و نشانههایی همچون خستگی و خالی بودن را جلوه میدهد.
» «فروزان»تا میانه روایت،ضمن حفظ تعلیق و تمایل به استفاده از باز شناخت برای رمز گشایی از روابط و خطوط روایی،ناباروری را به عنوان یک مسأله مهم با فرو رفتن در دنیای خوابهایش،مدام تکرار میکند و همواره قصد دارد تا قطع ارتباط با آینده(زایش) و زندگی را به واسطه اتصال و گرایش به گذشته(اساطیر)مورد تأکید قرار دهد؛البته این اتفاقات از نقطه شروع و براساس این قرارداد که او نازاییاش را پذیرفته و به واسطه همین واقعیت،دچار تصوراتش شده است،منطقی دریافت میشود."