چکیده:
در حالی که دولتها در تلاشند تا نظامهای رفاهی خود را اصلاح کنند، تأثیر پیر شدن جمعیت بر پایداری نظامهای بازنشستگی به صورت یکی از مباحث داغ اروپا درآمده است. سازمانهای کارفرمایی مدیریت، و اتحادیه کارگری، و کارگران از پر سروصداترین مخالفان اصلاحات هستند. این مقاله می پردازد به مقولات مورد بحث و نشان می دهد که، به رغم دشواری ها، گفت وگو تا اندازه ای می تواند در نیل به اجماع در میان دست اندرکاران سودمند افتد و موجبات اصلاحاتی پذیرفتنی را در بازار کار و نظامهای بازنشستگی فراهم کند. این اصلاحات باید فراگیر بوده و از مفروضات پیشینی رها باشد. در اینجا، به نمونه هایی عینی از گزینه های موجود از جمله در فنلاند، دانمارک، اسپانیا، و بریتانیا اشاره می شود.
خلاصه ماشینی:
"(به تصویر صفحه مراجعه شود)اول،ازآنجاکه اصلاحات گستردهء مورد بحث باعث میشود که قرارداد اجتماعی ضمنی دوران پس از جنگ[دوم]،که«هستهء کانونی»کارگران(با شغلهای تماموقت و مادام العمر خود)از آن بهرهمند بودند،در معرض تردید قرار گیرد،طبیعی است که هرگونه تغییر در تور ایمنی موجود موجب برانگیختن مقاومت سرسختانه از سوی اتحادیههایی خواهد شد که (1)- growth and stability pact (2)- non-employment (3)- competitiveness (4)-هدف اصلی از کنفرانس سران لیسبون[پایتخت پرتغال]این بود که اروپا را به رقابتپذیرترین جامعهء دانشی (knowledge society) تبدیل کند،از جمله با رسیدن به نرخ 07 درصد اشتغال برای مردان واقع در سنین کار و نرخ 06 درصد برای زنان.
با آنکه نسبت به میزان گستردگی مسئله احتمالا توافق نظر وجود ندارد،ظاهرا این تشخیص کلی داده شده است که پیری جمعیت بر جوامع اتحادیه اروپا و بر هزینههای دولتی اثری فزاینده دارد،و بناگزیر باید هرچه زودتر از طریق سیاستهایی که هم بازار کار و هم نظامهای رفاهی را (1)-بیست و پنجمین«کنگرهء بین المللی جمعیت (International Population Congress) ،که در ژوئیهء 5002 در فرانسه برگزار شد،متذکر گردید که رشد جمعیت دنیا سالانه بین 2 تا 4 میلیون پیشبینی میشود،و تا سال 0502 به حدود 6,7 تا 6,01 میلیارد نفر خواهد رسید."