چکیده:
در نیم قرن اول دورهء مغول،به علت مصائب پیاپی که بر ایران و ایرانیان وارد آمد زبان فارسی تا حدودی راه انحطاط و سستی پیمود.دورهای که مورد مطالعهء ماست از آخرین سالهای قرن هشتم آغاز شده،تا چند سالی از آغاز قرن دهم امتداد مییابد.توجه به علم و ادب و هنر به وسیلهء امرا و امیرزادگان تیموری امری است که گویی جزو فطرت و خوی طبیعی آنان بود.از انواع شعر که در عهد تیموری زیاد مورد توجه و علاقهء شعرا بوده غزل است.غزلهای این عهد بیشتر متضمن افکار و مضامین دقیق بود.
خلاصه ماشینی:
بطور کلی میتوان ویژگیهای زبان فارسی آن دوران را اعم از لفظی و معنوی به این شرح خلاصه و تقسیمبندی نمود:1-پیدا شدن کلمات ترکیبهای نادرست در زبان فارسی که عامل اصلی آن وجود برخی پارسیگویان و نویسندگان کممایه بود.
4-نکتهسنجی و مضمونآفرینی-همراه با سادگی بیان،شاعران به نکتهیابی و نکتهگویی توجه بسیار داشتند،امّا این نکتهیابیها گاه با بیان عبارتهای نامفهوم همراه شده است:یکی از شاعران آن دوره به نام علی آتشی گفته است: شعری که بود ز نکته ساده ماند همه عمر یک سواده اینک نمونههایی از نکتهسنجیهای شاعران این دوره: مشام خلق پر از نکهت وفا گردد به هر دیار که از خاک من غبار برند (عصمت بخارایی) *** ز ضعف دل چو سویت مینویسم نامه میترسم که روزی ویش را بر بال مرغ نامه بربندم (امیر شاهی) 5-آرایشهای لفظی و معنوی در اشعار-هرچند در این دوره،شعر متمایل به سادگی است،امّا در همان حال،علاقهء خاصّی به آرایشهای لفظی و معنوی در میان گویندگان زمان ملاحظه میشود.
6-از دیگر ویژگیهای شعر این دوره تقلید شاعران از گویندگان پیشین یا معاصران است.
2-توجه بیشتر شاعران به عرفان و تصوف 3-رواج تاریخنویسی 4-ورود لغات ترکی و مغولی و امّا ویژگیهای ادبی دورهء تیموری از این قرار است: مضامین شعری این دوره برحسب احوال اجتماع و اوضاع سیاسی که در ایران پیش آمد نسبت به ادوار سابق اندکی تفاوت یافت.
نتیجه: بطور کلّی میتوان ویژگیهای زبان فارسی این دوران را اعمّ از لفظی و معنوی به این شرح خلاصه و تقسیمبندی نمود: 1-پیدا شدن کلمات و ترکیبهای نادرست در زبان فارسی که عامل اصلی آن وجود برخی پارسیگویان و نویسندگان کممایه بود.