چکیده:
ساختوساز در مفهومی گسترده،از بحثهای مهم مدیریت شهری در کشور ما محسوب میشود و شهرداریها را به شدت با این فرایند درگیر کرده است. نوشتهها و گفتهها دربارهء ساختوسازهای بیرویه، بافتهای فرسوده،برجسازی،حاشیهنشینی و...همهروزه در رسانههای گروهی،بخشهای وسیعی را اشغال میکنند. اما ساختوساز در ترهان،از زمان تبدیل آن قریهء خوش آب و هوا به شهر و پایتخت ایران،تاریخچهای خواندنی دارد.آنچه را که پیشرو دارید،به اختصار از جلد نخست کتاب تاریخ اجتماعی تهران در قرن سیزدهم،نوشتهء مرحوم جعفر شهری،محقق و پیشینهنگار با ذوق برگزیدهایم.فصلنامهء جستارهای شهرسازی
خلاصه ماشینی:
"در سالهای پایانی سلطنت ناصر الدین شاه قاجار در شهر تهران 03421 خانهء شخصی وجود داشت که به طور متوسط هر خانه دارای 9 اتاق بوده است.
به علت فراوانی تعداد خانهها که هرکدام دستکم 8 اتاق داشتند،امکان دسترسی به خانهء اجارهای را برای دارندگان حد اقل بضاعت مالی هم فراهم میکرد و مردم به همان ترتیب که برای خود لباس،کفش و مایحتاج شخصی تهیه میکردند،قادر بودن د خانهء اجارهای هم پیدا کنند و به طور کلی عرضه بر تقاضا میچربید.
در آغاز سلطنت سلسلهء پهلوی،بعد از کودتای اسفند 9921،تهران رو به توسعه گذاشت و به دلیل افزایش مهاجرت به این شهر،اجارهنشینی به راحتی گذشته نبود و مردم فقیر و کمدرآمد به سختی میتوانستند، خانهء اجارهای پیدا کنند،همچنانکه این تصنیف زبان حال مستأجران بیمسکن بود:«یک زنمو چار تا بچه،ویلون شدم توی کوچه،برای یک اتاق خالی،کاگل مالی،گشتم آواره، گشتم آواره،..."