خلاصه ماشینی:
"در این سال برگزاری انتخابات ریاست جمهوری در یمن،تونس و مصر در فضایی نسبتا آزاد،برگزاری رفراندوم"آشتی ملی"در الجزایر،جایگزین نسل جدید و جوانی از رهبران در کشورهایی همچون اردن،مراکش و خصوصا بحرین،تحولات در ساختار حکومتی و دیدگاههای رهبران عربستان سعودی نسبت به مسایل منطقهای و جهانی،برگزاری انتخابات آزاد در کویت و موارد دیگر،همگی نشانههای آشکاری از حرکت اعراب به سوی آزاد سازی بیشتر سیاسی و توجه به خواستهای عمومی جوامع خود میباشند که در اثر فشار نیروهای داخلی و خارجی صورت گرفته است.
سؤال اصلی این است که با توجه به ساختار و ماهیت حکومتهای منطقه خلیج فارس،که هرگونه آزاد سازی سیاسی و اجتماعی و اعطای حق مشارکت گسترده به شهروندان جوامع خود،خصوصا شیعیان و قشر زنان را تهدیدی علیه ارزشهای سنتی و مشروعیت نظامهای خود تلقی میکنند،چه عواملی سبب شده تا چنین تغییرات گستردهای در یک جامعه بسته طبقاتی،همچون جامعه بحرین صورت گیرد.
13بهطور کلی روند آزادسازی تدریجی در سیاست اطلاع رسانی و فرهنگی از یک سو منجر به رشد آگاهیهای مردم منطقه،از جمله مردم بحرین و گسترش تقاضاها و توقعات سیاسی،اجتماعی و اقتصادی آنها شده و از سوی دیگر حکومتهای منطقه را مجبور به پذیرش تدریجی آزادسازی سیاسی کرده است.
با توجه به بیاعتمادی سنتی و بیدلیل حاکمان بحرین نسبت به جمهوری اسلامی ایران، نزدیکی ملتهای دو کشور و تحرکهای سیاسی در سطح مجالس مقننه و نهادهای مردمی، فرصت مناسبی در اختیار ایران قرار میدهد تا با برقراری روابط نزدیک در چارچوب سیاست اعتماد سازی و تشنجزدایی،گامی دیگر در جهت پیشبرد اهداف خود در حوزهء خلیج فارس و جهان عرب بردارد و از سوء تفاهمات گذشته بکاهد."