خلاصه ماشینی:
"3 درین گفتاوردهای ازگاهان،کلیدواژههای رهنمون و روشنفکری هست که بایسته است پیش از پیگیریی گفتار خود رویکردی به حوزهی معنیشناختیی آنها داشته باشیم: مینو:این واژه در زبان و ادب اوستایی،در کابردهای گوناگون به سه مفهوم رهنمود دارد:یکم،هستیی باشندگانی فراطبیعی مانند آفریدگار و ایزدان که«مینوی»و در جمع«مینویان»خوانده میشوند.
پیداست که او نیز-همچون برخی دیگر از پژوهندگان گاهان-اشارهی فرزانهی ایرانی در یسنه 30 به رسیدن دومینو به یکدیگر در آغاز و بنیادنهادن زندگی و نازندگی را به منزلهی دو آفرینش متضاد نیک و بد و در تقابل کامل با یکدیگر انگاشته و ناهمخوانیی چنین برداشتی را با دیگر بخشهای سرود و رهنمود زرتشت در نظر نگرفته است.
از اوستای پسین و نیز از متنهای پهلوی چون دینکرد،بندهش،دادستان دینی، گزیدههای زاداسپرم،مینوی خرد و جزآنها برمیآید که نویسندگان این کتابها به آفرینش اهوره مزدا/اهرمزد/هرمزد و پتیارهآفرینیی انگره مینو/انگره مینو/اهریمن هردو باور داشتهاند و از مینوی همزاد گاهانی بدانگونه که اندیشهور و آموزگار روزگار نخست بدانها میاندیشد،اثری و نشانی در ذهن آنان برجا نمانده بوده است.
تا هنگامی که اندیشه و کردار ایرانیان به سرچشمهی سرچشمهها،به آموزش والا و انسانیی کهنترین اندیشهور ایرانی زرتشت سپیتمان بازنگردد و نپذیرند که دومینوی همزاد نیک و بد در نهاد هریک از آدمیزادان و در سرشت هر رویداد و کار و کنشی در جهان حضور دارند و این اندیشهی آزاد و ارادهی توانای انسانست که درهای بهرهوری را به روی او میگشاید،ناچار در بر همان پاشنهی هزاران ساله خواهد چرخید و جز آشوب و تیرهروزی بهرهی ما نخواهد شد."