خلاصه ماشینی:
"در ایران هم نمیشناسند اینکه چرا بزرگان ادبیات جهانی همه در پاریس فرانسه،در آمریکا،یا آمریکای لاتین بودهاند،اتفاقی نیست، دلیل آن هم این نیست که لزوما آنها مبدع آثاری نوین بودهاند،بلکه شاید این دلیل که زبانهایشان بین المللی است و در مرکز تبلیغات جهان قرار دارند باعث شده است تا آنها خیلی زود به جهانیان معرفی شوند،پاریس همانگونه که مرکز بزرگترین مراکز و مکاتب ادبی است در کنار خود سینماگرانی را دارد که خیلی زود آثار ادبی را به فیلم میسازند،ژورنالهای ادبی و ژورنالیستها و منتقدانی را دارد که خیلی زود میتوانند یک اثر را به همه معرفی کنند،علاوهبر آنکه امروزه مردم کشورهای بسیاری حتی در قاهره سیاه با این زبان آشنایی دارند و اساسا هرکسی که میخواهد ادبیات را بشناسد باید فرانسه بخواند،این اتفاق در مورد نویسندگان انگلیسی،آمریکایی و آمریکای لاتین هم مطرح است، اما متأسفانه در ایران مطبوعات و خبرگزاریهای ما آن قدرت را ندارند که بتوانند این کار را بکنند.
ناشرانی که هیچ قدرتی ندارند یکی از عواملی که میتواند به معرفی هرچه بیشتر آثار ادبی یک کشور کمک کند،وجود ناشرانی قوی و معروف است که بتوانند علاوه بر آنکه از اعتبار خود برای مشهور ساختن نویسندگان مایه میگذارند بتوانند چهرههایی را که توانایی دارند کشف کرده و آنها را به جهانیان معرفی کنند؛ولی متاسفانه صنعت نشر ایرانی که از بیش از 7 هزار ناشر ضعیف و با پشتوانه مالی اندک به وجود آمده نتوانسته چهرههای جدیدی را که توانایی جهانی شدن را داشته باشند،چه در رمان و چه در داستان و شعر کشف کند و تنها به دنبال یافتن نویسندگان و شاعرانی مثل شاملو و یا احمد محمود میروند که بازده اقتصادی آثارشان تضمین شده است و این میشود که کمتر نویسنده مشهوری از نویسندگان جدید ایرانی معرفی میشود."