چکیده:
در این مقاله نگارنده سعی کرده است که ضمن توجه به شناخت نقاط مثبت فرهنگ
روستایی از آنجهت سازندگی روستاها استفاده شود.یک زمینه عینی و راه حل عملی برای
مشارکت بیشتر مردم در خودکفایی کشاورزی و در نتیجه سازندگی روستاها، شناخت و کاربرد
ارزشهای فرهنگ سنتی و بومی آنان است.پیشنهاد نگارنده این است که یک راه ترویج
خصوصیات فرهنگی مساعد توسعه، بازسازی وتفسیر مجدد عناصر سنتی است، به نحوی که با
دنیای امروز سازگار شود.اهمیت اساسی چنین میراثهای فرهنگی را که در هر منطقهیی شکل
عام و خاص خود را دارد، تجزیه و تحلیل کنیم و ابتکارات، ابداعات، ابزار و قالبهایی
را که از آن ناشی میشود در جهت مشارکت وسیعتر روستاییان به کار بریم.عمدتا از طریق روش اسنادی و کتابخانهای به بررسی چند نمونه از تعاونیهای
روستایی چون بنه، تعاون در امر آبیاری، تعاون در امر فرآوردههای شیر و پدیده دعای
باران پرداخته شده و چنین نتیجه گرفته شد که سنتهای فرهنگی این نوع مشارکتها هنوز
به قوت خود باقی است و میتوان از طریق شناخت و بازنگری آنها در جهت مشارکتهای
تصمیمگیری و اجرایی، سود جست.
خلاصه ماشینی:
"(*)-استادیار گروه علوم اجتماعی دانشگاه اصفهان عمدتا از طریق روش اسنادی و کتابخانهای به بررسی چند نمونه از تعاونیهای روستایی چون بنه، تعاون در امر آبیاری، تعاون در امر فرآوردههای شیر و پدیده دعای باران پرداخته شده و چنین نتیجه گرفته شد که سنتهای فرهنگی این نوع مشارکتها هنوز به قوت خود باقی است و میتوان از طریق شناخت و بازنگری آنها در جهت مشارکتهای تصمیمگیری و اجرایی، سود جست.
تحقیق درباره یاریگری و تعاون در جامعه روستایی زیاد نیست و تا آنجا که نگارنده بررسی کرده است سه کار اساسی و مهم در این زمینه صورت گرفته است: کتاب بنه و نظامهای آبیاری سنتی در ایران که هر دو نوشته جواد صفینژاد است.
گرچه تغییراتی که در چند دهه گذشته و بخصوص از زمان اصلاحات ارضی در ساخت اجتماعی روستاهای ایران صورت گرفته بسیاری از نهادهای مشارکتی را از بین برده است اما سنتهای این نوع مشارکتها از لحاظ فرهنگی هنوز به قوت خود باقی است که میتوان از طریق شناخت و بازنگری آنها در جهت مشارکتهای تصمیمگیری و اجرایی سود جست.
1 کوشش ما میتواند بر این پایه باشد که اهمیت اساسی چنین میراثهای فرهنگی را که در هر منطقهایی ممکن است شکل عام و خاص خود را تجزیه و تحلیل کنیم و ابتکارات، ابداعات، ابزار و قالبهایی را که از آن ناشی میشود در جهت مشارکت وسیعتر روستاییان به کار بریم.
فرد روستایی از همان ابتدا متوجه شده که دولت برای او کاری نمیکند و برای بقای خود لازم است که با دیگران همکاری داشته باشد و با توجه به اعتقادهای اسلامی خود، این مسأله به صورت عرف و سنت در میان آنان در آمده و فرهنگ خاصی را به وجود آورده است."