خلاصه ماشینی:
"در این مطالعه 483 شهر را که در سرشماری 1365 به عنوان شهر محسوب شدهاند انتخاب و برای سادهتر کردن مطالعه آنها را برمبنای جمعیتشان به شش گروه به شرح زیر دستهبندی مینماید: 1-شهرهای بسیار کوچک با جمعیت کمتر از بیست هزار (snwoT llamS) 2-شهرهای کوچک با جمعیت بیست هزار تا صد هزار نفر (seitiC llamS) 3-شهرهای متوسط با جمعیت صد هزار تا پانصد هزار (seitiC deziS-elddiM) 4-شهرهای درجه دوم با جمعیت پانصد هزار تا یک میلیون نفر (seitiC yradnoceS) 5-شهرهای بزرگ باجمعیت یک میلیون تا دو میلیون و نیم نفر (seitiC egraL) 6-متروپلیتنها با جمعیت بیشتر از دو میلیون و نیم (snatiloporrteM) و نهایتا با استفاده از جدولهای مقایسهای (noitalubat ssorC) ، شش گروه شهرهای ایران را با ایندکس مشترک شاخصهای اشتغال مقایسه کرده، میزان پراکندگی آنها را مطالعه مینماییم.
خیلی ضعیف 10-IF ضعیف 0IF10- متوسط 10+IF0 خوب و عالی IF10+ همانطور که در جدول متقاطع شماره 3 مشخص است از 296 شهر بسیار کوچک، 7تای آنها در حد خوب میباشد و میزان اندکس مشترک آنها بالاتر از 10+ میباشد، در حالیکه 100 شهر بسیار کوچک در حد متوسط میباشند و میزان اندکس مشترک آنها مابین صفر تا ده است و 167 شهر در حد نامناسب و 22 شهر در حد بسیار نامطلوب قرار دارند این موضوع نشانگر آنست که مابین شهرهای بسیار کوچک با جمعیت کم، اختلاف و نابرابری زیادی وجود دارد و بخش اشتغال به صورت نامتعادل در این شهرها توزیع شده است.
2-با استفاده از روش آنالیز فاکتوریل، ایندکس مشترک و تجزیه و تحلیل جدول متقاطع به روشنی مشخص میشود که بین شهرها از بعد اشتغال تفاوتهای زیادی وجود دارد، این پراکندگی بیشتر بین شهرهای بسیار کوچک و کوچک که جمعیتی کمتر از یکصد هزار نفر دارند میباشد."