چکیده:
آب به عنوان سرچشمهی اصلی حیات و مادهی اولیهی آفرینش،در همهی ادیان دارای اهمیت،تقدس و ارزش است.آب پاککننده و تطهیر بخش جسم و روح است و این موضوع را در ادیان مختلف و از جمله،دین زرتشتی شاهد هستیم.
شاهنامه به عنوان مهمترین تجلیگاه مضامین ایران باستان،به این ویژگی آب نظر داشته است و موارد انعکاس اهمیت،تقدس و تطهیر معنوی با آب را میتوان در آن مشاهده کرد.در مقالهی حاضر،سعی کردهایم ضمن بیان این ویژگی آب در ادیان مختلف و به خصوص دین زرتشتی،انعکاس آن را در شاهنامه بیان کنیم.
خلاصه ماشینی:
"بخش جسم و روح است و این موضوع را در ادیان مختلف و از جمله،دین
این شست و شوی آیینی فقط برای جسم در نظر گرفته نشده است.
توجه به همین تقدس است که باعث میشود ایرانیان ستودانهای خود را به
بیانگر این ارزش و تقدس است.
مربوط به آن در ایران باستان و در متون زرتشتی دلیل دیگری بر این تقدس است.
قدرت تطهیر کنندگی آب در اسلام است و به نوعی بازگشت به مادهی اولیهی
آب باران در این آیین پاککننده است:
این عبور او به منزلهی پاک شدن روحی و آمادگی برای دریافت معنویت ذکر شده
گویی بازگشت به دین قبلی مستلزم این غسل و شست و شوی است.
این موضوع یادآور غسل تعمید است.
به خصوص اینکه در منابع زرتشتی از عبور زرتشت از آب پیش از رسیدن به پیامبری سخن رفته است.
رستم نیز به این آیین پای بند است.
اما در میان قهرمانان شاهنامه کیخسرو پای بندی بیشتری به این آیین دارد:شهنشاه ایران سر و تن بشست یکی جایگاه پرستش بجست
استنباط میشود که این عمل،یک عمل آیینی است که به نحوی تداعی گر وضو
کیخسرو پس از انجام کارهای خود و نیایش به درگاه خداوند برای رفتن به
که او برای آباد کردن برمیشمرد،چاههای آب و آبگیرهای خراب است:دگر آبگیری که باشد خراب از ایران وز رنج افراسیاب
در داستان اسفندیار این جنبهی تقدس و اهمیت آب به شکل دیگری نمودار
پایانی زندگی خود از داشتن آبها و برکههای آباد سخن میگوید:به گیتی مرا شارستان است شش هوا خوش گوار و به زیر آب خوش
اسلام غسل و وضو نمودار این کارکرد آب است."