چکیده:
یکی از فعالیتهای عمده بانکها،تخصیص منابع است.مهمترین ریسکی که این فعالیت را تهدید میکند،ریسک عدم ایفای تعهدات گیرنده تسهیلات میباشد.یکی از راههایی که میتوان با استفاده از آن به بهرهگیری مناسب از فرصتهای سرمایهگذارای و همچنین جلوگیری از به هدر رفتن منابع کمک کرد،پیشبینی درماندگی مالی و احتمال نکول است. در این پژوهش،با استفاده از مدل تحلیل تمایزی چند متغیره1،به پیشبینی نکول وام شرکتهای دریافتکننده تسهیلات و اعتبار پرداخته شده است.نتایج حاصل از تحقیق،براساس اطلاعات شرکتهای دریافتکننده تسهیلات و اعتبار از بانک صنعت تو معدن،نشان داد که از بین 17 نسبت انتخابی 5 نسبت بیشترین قدرت را در تفکیک گروههای شرکتهای دارای نکول و بدون نکول دارند و همچنین نسبت بازده داراییها با احتمال نکول رابطه معکوس داشته و همچنین شرکتهایی که سود خالص بیشتری دارند،در بازپرداخت تسهیلات و اعتبار خود موفق تر هستند.
خلاصه ماشینی:
"+DnXin Di امتیاز تمازی شرکت i Xij مقدار صفت j برای شرکت i Dj ضریب خطی تمایزی j براساس نقطه میانبر بهینه مشخص شده برای مدل تحلیل تمایزی چند متغیره، طبقه بندی بدین صورت انجام میگیرد:یک شرکت به عنان دارای بحران مالی طبقه بندی میشود اگر امتیاز آن (Di) کمتر از نقطه میانبر باشد و اگر این امتیاز بزرگتر یا مساوی نقطه میانبر باشد بعنوان شرکت بدون بحران مالی در نظر گرفته میشود.
در مورد فرضیه دوم-بین وضعیت بحران مالی(نکول)و ROA شرکتهای متقاضی تسهیلات و اعتبار رابطه معناداری وجود دارد-نتیجه آزمون نشان میدهد که سطح معنا داری(000/0)کوچکتر از سطح خطا(05/0)میباشد؛ بنابراین در سطح اطمینان 95%میتوان ادعا کرد که بین نسبت ROA شرکتهای دارای نکول و بدون نکول اختلاف معناداری وجود دارد.
نتیجه آزمون فرضیه سوم-بین وضعیت بحران مالی(نکول)و ROE شرکتهای متقاضی تسهیلات و اعتبار رابطه معنا داری وجود دارد-نشان میدهد که سطح معنا داری(34/0)بزرگتر از سطح خطا(05/0)میباشد؛بنابراین این در سطح اطمینان 95% میتوان ادعا کرد که بین نسبت ROE شرکتهای دارای نکول و بدون نکول اختلاف معناداری وجود ندارد.
نتایج آزمون متغیر مستقل سود خالص نیز نشان میدهد که سطح معنی داری (000/0)کوچکتر از سطح خطا(05/0)میباشد؛بنابراین در سطح اطمینان 95% میتوان ادعا کرد که بین سود خالص شرکتهای دارای نکول و بدون نکول اختلاف معنا داری وجود دارد.
به عبارت دیگر،شرکتهایی که دارای نسبت بدهی به سرمایه و نسبت بدهی جاری به دارایی بالاتری هستند،احتمال اینکه دچار نکول و بحران مالی شوند بیشتر است و در تحقیق حاضر نیز دادههای گرد آوریشده از شرکتها نشان میدهد که میانگین این نسبت در شرکتهای دارای نکول بیشتر از شرکتهای بدون نکول میباشد."