«کافه فردوسی» پاتوق نویسندگان و روشنفکران و ماجراهایش (بخش اول): از دریچه به دهلیز مقاله

"نام نیما بیشتر از هر نام دیگر بر زبانشان‌ جاری می‌شد،گرچه نیما حتی یک‌بار هم پای‌ به کافه فردوسی نگذاشت و اصولا الفتی با کافه‌نشینی و این مقولات نداشت،این شاعران‌ جوان بودند که پیش از درگذشت او در دیماه‌ 1338 به دیدارش می‌شتافتند و با آن‌که به دلایل‌ خانوادگی ملاقات با پیرمرد آسان نبود،ولی‌ شوق دیدار آنان را با همه بعد مسافت تا منزل‌ نیما می‌کشانید و گاه گروهی و گاه فردی گریزی‌ از کافه فردوسی تا کوچه فردوسی تجریش‌ می‌زدند،می‌رفتند و سروده‌های خود را به او ارائه‌ می‌دادند و او با بیانی آمیخته به طنز می‌گفت:«... سعی کنید،بیشتر سعی کنید تا شعرتان بهتر باشد، تا این‌جا خوب است!»البته استاد با همه مشکل‌ پسندی و امساک،بالاخره کار دو شاعر جوان‌ را پسندید و برای مجموعه آنان مقدمه نوشت: اولین مجموعه شعر نصرت رحمانی یعنی‌ «کوچ»و نخستین دفتر شعر اسماعیل شاهرودی‌ تحت عنوان«آینده»سنگ تمام گذاشت."