خلاصه ماشینی:
"آنچه در حال حاضر به عنوان یکی از ضروریترین مسایل در باب برنامهریزی شهری مطرح است،شناخت الگوهای رایج و مورد استفاده در سازماندهی فضای شهری و آشنایی با کمیات و کیفیات آن میباشد که علی رغم اینکه چند دهه است در عرصه شهرسازی کشور به کار گرفته میشوند، بررسی کاملی روی آنها صورت نگرفته و به علت عدم ارزیابی دقیق،طرحهایی که در چنین چارچوبهایی تهیه و اجرا میشوند جنبههای مثبت و منفی آنها و نقاط ضعف و قوتشان پنهان مانده و امکان تکامل و پیشرفت در زمینههای مختلف اعم از زمینههای مطالعاتی و اجرایی را از آنها سلب نموده است.
بدینسان،مسایل شهرنشینی و شهرسازی در شکل نوین مورد بررسی قرار گرفت و مقولات علمی نظیر آمایش سرزمین،برنامهریزی منطقهای،نوشهرها، شهرهای اقماری،شهرهای صنعتی،برنامهریزی شهری و منطقهای برای جوابگویی به مسایل جدید شهرنشینی ظاهر گردید و با وجود نو بودن علم برنامهریزی شهری یا بهطور کلی برنامهریزی فضایی،لزوم استفاده از آن برای ایجاد توسعه و حفظ تعادل اقتصادی،اجتماعی در تمامی کشورها به اثبات رسید،به طوری که در کشورهای پیشرفته صنعتی کمتر شهری را میتوان ملاحظه نمود که طرحی جهت ایجاد هماهنگی و گسترش آینده خود نداشته باشد.
طرحهای شهری با کیفیتی که هماکنون در کشور متداول است در ابتدای برنامهی عمرانی سوم قبل از انقلاب(1344-1346)شکل گرفت اما در عمل فعالیت در زمینه تهیه و تصویب طرحهای مذکور در سالهای آخر این برنامه با اصلاح قانون شهرداریها در سال 1345 و در طول برنامه چهارم (1347-1351)صورت گرفت و با تاسیس شورای عالی شهرسازی و معماری کشور از سرعت بیشتری برخوردار گردید و در برنامه پنجم(1352-1356) همچنان ادامه یافت و به تدریج دامنه چنین اقداماتی اکثر شهرهای کشور را در بر گرفت."