خلاصه ماشینی:
همچنین جناب استاد بدیع الزمان فروزانفر رئیس دانشکدهء الهیات و تعالیم اسلامی ایران که در سال 1958 در قونیه برای برگذاری جشنهای مولانا رومی شرکت نموده بودند و با اهل شعر و ادب و هنر کشور من-ترکیه-تماس حاصل و سخنرانی خوبی در آن جشن ایراد فرمودند که مورد بسی سرور حاضرین گردید،لذا بر روی مرابطههائیکه در بین ملت ایران و ترک و فرهنگ ایران باستان و تحولات جدید ایران نو وجود دارد اثر بسیار قابل توجه از خود گذاشته است.
ولی در مستندات و آثار معدودی که در دست داریم برای تجسم تصویر ادبی آن دوره چیز قابل ملاحظهای نیست،تا آنجا که میدانیم آثاری که بزبان ترکی در آنادولو نوشته شده است همانا از قرن سیزدهء میلادی و بعد برشتهء تحریر درآمده است.
از طرف دیگر در ادبیات ایران قسمت مهمی از آثاری که در تحت تأثیر تعلیمات اسلامی بوجود آمده بطرط مثنوی سروده شده و ترکهای آنادولو بشدت تحت تأثیر این ادبیات قرار گرفتهاند و علت این است که مثنوی در ادبیات ترک قسمت آنادولو برای پیدایش مهمترین آثار ادبی راه باز کرده است.
گویندگان مشهور ادبیات فارسی نظیر فردوسی(متوفی 1020 م)حکیم سنائی (متوفی 1150 م)شیخ عطار(؟1192-1119)نظامی گنجوی(؟1206؟1128) مولانا(متوفی 1273)و سعدی(متوفی؟1294)در این زمان تأثیر بزرگی روی گویندگان ترک گذاشتهاند و در آن عصر آثار بسیاری از اینها ترجمه شده است؛ولی این تأثیر را بمعنای تقلید نباید گرفت.
چنانکه معلوم است حکایات اسکندرنامه از فردوسی شروع شده و در ادبیات ایران بسیار بکار رفته گمان میکنم در این سخن همه متفق باشند که نظامی(متوفی؟1206)بهتر از همه بکار برده احمدی با اینکه در این مثنوی ترکی از نظامی بیشتر متأثر شده شخصیت ادبی خود را نیز مجسم ساخته است.