بتاب ای خورشید عدالت ادب و هنر

"متجلی اگر آن چهرهء تابنده کنی‌ ماه و خورشید سرافکنده و شرمنده کنی‌ تو خداوندی و شاهان جهان بندهء تو جلوه کن تا همه را خوار و سرافکنده کنی‌ گر تو ای مهر حقیقت بدر آئی ز افق‌ خیل خفاش خرافات،پراکنده کنی‌ دیگر ای مصلح کل،منجی غمخوار بشر وقت آنست که از داد،جهان زنده کنی‌ آخر ای ابر عدالت بفشان بارانی‌ تا جهان را چو جنان دلکش و فرخنده کنی‌ کن تو ای باد بهاری وزشی،کز دم خویش‌ باغ پژمردهء دین خرم و زیبنده کنی‌ غنچگان چمن افسرد ز بیداد خزان‌ جنبشی تا لب هر غنچه پر از خنده کنی‌ دیگر ای مونس جان!طاقت و آرام نماند تا بچند آتش دل،سرکش و سوزنده کنی؟!"