خلاصه ماشینی:
"(هشت کتاب،ص 371) مطلب مهمی که ما را به حال و هوای سهراب در آن شب نزدیک میکند،آن است که بدانیم او در شبی از شبهای کودکی خود نیز پرندهیی را در باغ دیده بود که ظاهرا آنقدر موجب شگفتیاش شد که هرگز فراموشش نکرد.
آنچه برای شرح ما مفید است،توجه به واژهی قرآنی«فتنه»است؛ زیرا سهراب با گزینش واژهی تقریبا مترادف حادثه،هم تلمیح خود به این آیات را نمایان میسازد و هم ترکیب«فتنهی عشق»را که در ادبیات سنتی -احتمالا تحت تاثیر همین آیهی قرآنی-فراوان به کار رفته است،متبادر میکند؛فتنهیی که حضرت داود هم بدان مبتلا شد.
تاویل دیگر که مناسبتر میدانم،آن است که این پارسا را خود حضرت داوود بگیریم؛کسی که به هوای پرندهیی شگفت؛از محراب زهد به بلندای عشق رسید؛و حال سهراب خود و ما را به پیروی راه این پارسای حقیقی فرامیخواند؛کسی که علیرغم سخن سعدی،عشق و پارسایی را به هم آمیخته بود."