چکیده:
این مقاله میکوشد تا با بررسی وضعیت موسیقی و اندیشهها و مواضع موسیقیدانان کشور،تصویری از گفتمانهای رایج موسیقی در ایران را به دست دهد.اهمیت بررسی گفتمانهای موسیقی در آن است که به نظر میرسد، هرگونه سیاستگذاری فرهنگی و هرراهی برای رشد و ارتقاء موسیقی در ایران با احترام به این گفتمانهای مختلف و زیست چند گفتمانی آنها امکانپذیر است.
خلاصه ماشینی:
"اهمیت بررسی گفتمانهای موسیقی در آن است که به نظر میرسد، هرگونه سیاستگذاری فرهنگی و هرراهی برای رشد و ارتقاء موسیقی در ایران با احترام به این گفتمانهای مختلف و زیست چند گفتمانی آنها امکانپذیر است.
مقالهء حاضر به هیچ وجه نبایستی چنین تداعی کند که مسئلهء اصلی موسیقی در ایران تنها وجود گفتمانهای متعارض است و اگر این تعارضها حل شود،در نظام موسیقی کشور سامانی کامل پدید خواهد آمد.
نگاهی به اسناد دولتی(اسنادی از موسیقی، تئاتر و سینمای در ایران،1379)در خصوص موسیقی به خوبی نشان میدهد که این وضع تنها خاص دوران پس از انقلاب نیست و حداقل در 60 سال اخیر این تعارض در دستگاههای دولتی وجود داشته است.
طرفداران این گفتمان برآنند که تنها راه دستیابی به جایگاهی مناسب در موسیقی جهانی کنار گذاشتن موسیقی سنتی و رفتن به سوی موسیقی غربی است.
گفتمان موسیقی غرب این گفتمان بر آن است که موسیقی ایرانی(به اصطلاح سنتی)از نظر قابلیتهای سازی(سنوریته پایین)و محتوا(غمگین بودن)برای روزگار گذشته مناسب بوده است و دیگر تناسبی با روزگار فعلی ندارد.
این گفتمان بر آن است که با کمک اسلوب و سازهای غربی میتوان نوعی موسیقی ملی را شکل داد که از دستگاهها و سازهای سنتی نیز بهره گیرد.
گفتمان موسیقی ترکیبی این خرده گفتمان نیز بر استاندارد بودن موسیقی غربی در آموزش و تولید تکیه دارد و آن را روشی مناسب و قابل اتکاء برای رشد موسیقی در ایران میداند.
دوم،تلاشی است برای نشان دادن ناکارآمدی و حتی عدم ضرورت بازسازی موسیقی ایرانی بر مبنای موسیقی غربی که پیش از این توسط وزیری،خالقی و صبا صورت گرفته بود."