چکیده:
برای لاکان،همچون فروید،روانکاوی پروژهء مربوط به تفسیر است که هیچ ارتباطی با تحقیق و پژوهشهای تجربی ندارد.همان طور که تفسیر روانکاو بالینی باید مبتنی بر متن برخاسته از روان باشد،تفسیر روانکاوی فیلم نیز باید بر متن مرتبط با فیلم متمرکز گردد.یافتن ناظر و تماشاگر ذاتی در این متن و تمیز آن از تماشاگر خارجی یکی از محورهای هستهای این تیتر به حساب میآید.زبان،روانکاوی و فیلم مجموعه مرتبط با همی را تشکیل میدهند که درک آثار عملی انسجام و پیوستگی آنها در یافتن لایههای معناشناختی نقش عمدهای را ایفا میکنند.
خلاصه ماشینی:
"در این مقاله سعی بر آن است تا از جنبه کاربردی برخی ابعاد روانکاوی ژاک لاکان در ارتباط با هنر بهویژه فیلم و سینما مورد بحث قرار گیرد.
این مقاله که به عنوان مقالهء مرحلهء آینهای مشهور است، متن مختصری است که در اوایل کار حرفهای لاکان ارائه شده است یعنی سال 1949،دو سال قبل از آنکه لاکان سمینارهای خود را در حوزههایی که اندیشههای اصلی لاکان را تشکیل میدهند ارائه دهد.
از نظر لاکان،این تجربه (1) Cork استعارهای است از مرحلهء رشد کودک،وقتی کودک احساس اشراف نسبت به بدن خود را پیدا میکند و حال آنکه در واقعیت از جنبه اشرافی برخوردار نیست.
مرحلهء خیالی، سمبولیک و واقعی اولین صاحب نظران فیلم منبعث از روانکاوی لاکان مانند متزو بادری بر این باورند که سینما مانند مرحلهء آینهای به معنای دقیق روانکاوی لاکان خیالی است.
نکتهای که او به آن اشاره میکند این نیست که تجربهء ذهنی من به واسطهء مکانیسمهای ناخودآگاه عینی که در ارتباط با تجربهء خود من از مرکزیت عاری هستند تنظیم میشود بلکه چیزی بیش از این است و آن اینکه من حتی از نزدیکترین تجربیات ذهنی خود آگاه نیستم،زیرا من هرگز نمیتوانم آگاهانه سطوح آنها را تجربه و درک کنم.
کودک تصمیم نمیگیرد که خود را به جای کسی دیگر مانند یکی از اعضاء خانواده بگذارد،بلکه کلماتی که او به عنوان کودک میشنود هستهای را تشکیل میدهد که کاملا ناخودآگاه است.
از نظر لاکان همهء آنچه کودکان راجع به اعضاء داخلی بدن میدانند آن چیزی است که پدر و مادر به آنها گفتهاند داخل بدن آنها از این حیث از کلمات تشکیل شده است."