خلاصه ماشینی:
"پس از این مقدمه نظر امام چنین بیان میشود: «حضرت امام نیز قریب به همین تقسیمبندی را دارند،به طوری که وصول به مقام قرب و حصول مرتبه لقاءالله را اعظم مقاصد الهی و دعوت به معرفتالله را به عنوان بهترین مقصد و اجرای عدالت اجتماعی و دعوت به تهذیب نفس و تطهیر باطن را از دیگر مقاصد قرآن کریم معرفی مینماید».
در انتهای کتاب،نویسنده بخشی را تحت عنوان خاتمه قرار داده و در این بخش جمعبندی خویش را از نظرات امام درباره قرآن و تفسیر وی ارائه میکند و چنین مینویسد:«هرچند در میان ابعاد روحی حضرت امام بعد عرفانی ایشان خیرهکننده است اما علیرغم این سعه فکری و تسلط باطنی و قلبی و عمق شناخت وی از عرفان و عرفا و برخلاف بسیاری از تفسیرهای عرفانی که از ایشان باقی مانده و چه غالب اندیشهشان را عرفانی نموده است اما سبک تفسیریشان عرفانی نیست و حضرت امام صرفا غرق شدن در معانی قلبیه و سیر در امور باطنیه را غفلت از حیات دنیایی و مادی دانسته و آیات بسیاری را بر رد آن به شهادت گرفته است."