چکیده:
هدف:از این پژوهش بررسی توانایی استریوگنوز دهانی به مثابهء شاخصی برای عملکرد حسهای داخل دهانی در کودکان کمشنوای 9-6 ساله در مقایسه با کودکان سالم همسن است.روش:در این پژوهش مقطعی-مقایسهای 01 کودک کمشنوای شدید تا عمیق 9-6 ساله با 02 کودک سالم همسن از طریق آزمون تشخیص شکل از لحاظ توانایی استریوگنوز دهانی مورد مقایسه قرار گرفتند،برای تجزیه و تحلیل دادهها از نرمافزار آماری 11/5 sPss و آزمون t در سطح معناداری 0/50 استفاده شد.یافتهها:میانگین و انحراف معیار استریوگنوز دهانی در کودکان کمشنوا 02-0/08 و در کودکان سالم 0/79-0/59 بود که این تفاوت معنادار بود(0/100-P)و میانگین و انحراف معیار مدت زمان صرف شده برای تشخیص اشکال برحسب ثانیه در کودکان کم شنوا 0/45-2/720 و در کودکان سالم 0/33-1/24 بود که در این مورد هم تفاوت معنادار بود(0/100-P).نتیجهگیری:همانطورکه یافتههای این پژوهش نشان داد،در کودکان کمشنوا بهعلت استفاده کمتر از گفتار و همچنین رشد ناقص صداهای گفتاری،گیرندههای حسی داخل دهان در آنها نیز بهاندازه کافی تحریک نمیشوند و در نتیجه عملکرد این حسها نیز دچار اختلال میشود،که این خود به مثابهء عامل تأثیرگذار منفی بر تولید گفتار آنها خواهد بود؛بنابراین باید ارزیابی و تقویت حسهای داخل دهانی لمس-فشار و حرکتی در برنامههای گفتار درمانی این کودکان مدنظر قرار گیرد.
Objective: This research studies oral stereognosis in children with and without hearing loss.
Method: This cross-sectional study was conducted to compare oral stereognosis in 10 children with hearing loss، and 20 normal children.
Results: Significant differences were found between mean scores of oral stereognosis، and mean time of recognition in children with and without hearing loss (P<0/05).
Conclusion: This research concludes that hearing loss decreases oral sensory.
خلاصه ماشینی:
روش:در این پژوهش مقطعی-مقایسهای 01 کودک کمشنوای شدید تا عمیق 9-6 ساله با 02 کودک سالم همسن از طریق آزمون تشخیص شکل از لحاظ توانایی استریوگنوز دهانی مورد مقایسه قرار گرفتند،برای تجزیه و تحلیل دادهها از نرمافزار آماری 11/5 sPss و آزمون t در سطح معناداری 0/50 استفاده شد.
نتیجهگیری:همانطورکه یافتههای این پژوهش نشان داد،در کودکان کمشنوا بهعلت استفاده کمتر از گفتار و همچنین رشد ناقص صداهای گفتاری،گیرندههای حسی داخل دهان در آنها نیز بهاندازه کافی تحریک نمیشوند و در نتیجه عملکرد این حسها نیز دچار اختلال میشود،که این خود به مثابهء عامل تأثیرگذار منفی بر تولید گفتار آنها خواهد بود؛بنابراین باید ارزیابی و تقویت حسهای داخل دهانی لمس-فشار و حرکتی در برنامههای گفتار درمانی این کودکان مدنظر قرار گیرد.
همچنین در تحقیق سعد الهی(7731)نیز نشان داده شد که عملکرد استریوگنوز دهانی در کودکان مبتلا به اختلال تولید 7-01 ساله در مقایسه با کودکان طبیعی همسن ضعیفتر است.
بنابراین با توجه به شیوع نسبتا"بالای اختلال تولید در کودکان کمشنوا و ارتباط بین این اختلال و نقص در عملکرد حسهای داخل دهانی و تحقیقات نسبتا"اندک در ارتباط با سلامت نوروفیزیولوژیکی مربوط به دستگاه حسی-حرکتی گفتار در افراد مبتلا به کم شنوایی در داخل کشور؛این پژوهش با هدف بررسی مقایسهای توانایی استریوگنوز دهانی و تحقیقات نسبتا"اندک در ارتباط با سلامت نوروفیزیولوژیکی مربوط به دستگاه حسی-حرکتی گفتار در افراد مبتلا به کمشنوایی در داخل کشور؛این پژوهش با هدف بررسی مقایسهای توانایی استریوگنوز دهانی بهصورت شاخصی برای عملکرد حسهای لمس-فشار و عمقی ناحیه دهان در کودکان مبتلا به کمشنوایی 9-6 ساله با کودکان طبیعی همسن در شهر سمنان انجام شده است.
همانطورکه جدول 2 نشان میدهد،میانگین و انحراف معیار توانایی استریوگنوز دهانی کودکان کمشنوا در مقایسه با کودکان سالم برای تشخیص اشکال شماره 1،3،4،9 تفاوت معناداری را نشان نمیدهد(0/50-P)ولی در ارتباط با تشخیص اشکال شماره 2،5،6،8،7،01 تفاوت معنادار بین دو گروه ملاحظه میشود(0/50-P).