خلاصه ماشینی:
"آرامش،یعنی همان چیزی که زن (مهتاب)به دنبال آن است و برای به دست آوردنش همه گونه تلاشی انجام میدهد اما افسوس که در نهایت با پخش شدن صدای تلفن کتایون و اعلام تفکر مرد(فکر کردن وی به گذشتهء از دست رفته و آیندهء موهوم)، این سرمای رنگ آبی است که زندگی او را سرد میکند و او را با چشمان گریان از خانهء مرد مورد علاقهاش فراری میدهد.
و در اینجا بار دیگر علامت سئوالی در ذهن تماشاگر ایجاد میشود که هرگز پاسخی برای آن در طول اثر نمیگیرد و آن این است؛اگر روح تنها با کسانی میتواند ارتباط داشته باشد که به آن وابستهاند و به آن فکر میکنند و از آن مهمتر اگر موجودیت روح از انسان زنده برای آدمهای اثر قابل تفکیک است و اگر روحها همدیگر را میبینند و میشناسند و اگر روح مهران با محمود در ارتباط است؛پس چرا محمود نیکو را با انسان زنده اشتباه میگیرد و در انتها از خبر خودکشی او(در شب قبل)شوکه میشود؟ مخصوصا اینکه تلفن مادر نیکو،این توهم را به وجود میآورد که شاید نیکو هنوز نمرده و در حالت اغما به سرمیبرد."