چکیده:
رودکی نخستین شاعر بزرگ و کثیرالشعر فارسی دری است. او را استاد شاعران و مقدم شعرای عجم خوانده اند. تنوع مضامین، تاثیر کلام، انسجام، لطافت و متانت سخنان رودکی باعث شد تا اشعار وی از همان آغاز مورد توجه بسیاری از شعرا و سرایندگان واقع شود و بسیاری از اشعار او را تضمین کرده، یا مضامین وی را در اشعار خویش بیاورند.
قدیمترین جایی که از رودکی یاد شده است، دیوان اشعار فرخی سیستانی و امیر معزی نیشابوری است. نگارنده در این مقاله بر آن است تا نگرش معزی درباره رودکی، تضمین اشعار و برخی از مضامین مشترک بین اشعار رودکی و امیر معزی را تبیین نماید.
Rudaki is the first great poet in the Persian Literature. He is known to compose so many poems. He is also considered to be one of the earliest poets among Persian poets. Variety of concepts، Power of speech، coherence، delicacy and tenacity in his verses caused a large number of poets to turn their attention to his works. Many poets have quoted some of his verses in their poems. The earliest trace in which you can find Rudaki's quotations is in Farokhi Sistani’s and Amir Moezi Neyshabouro’s Divan. In this article، I have tried to study the attitudes of Moezi towards Rudaki، quotation of the verses، and some of the common motives between Rudaki's verses and Moezi’s.
خلاصه ماشینی:
امیر معزی نیشابوری قصیدهای دارد بدین مطلع: المنة لله که به اقبال خداوند شادند چه بیگانه و چه خویش و چه پیوند در مقطع قصیده مزبور چنین گوید: تا مطرب و قوال ز بهر تو بگویند «ای جان همه عالم با جان تو پیوند» (دیوان معزی:761) که مصراع اخیر از رودکی است و این مصراع در دیوان عثمان مختاری شاعر قرن پنجم تضمین شده است.
عثمان مختاری در قصیدهای با مطلع: ای بر همه احرار جهان شاه و خداوند تأیید هنرورزی و اقبال خردمند در مدح ملکشاه بویهی در مقطع قصیده چنین گوید: آن بیت که استاد عجم گفت بر این وزن نهمار بدین جست همی شاید مانند «ای جهان همه جانها در جان تو پیوند مکروه تو ما را منما یاد خداوند» (دیوان عثمان مختاری:77) استاد نفیسی مینویسد:«اگرچه به اسم رودکی تصریح نکرده است،ولی جز رودکی از متقدمان مختاری،شاعری دیگر نیست که شایسته لقب و عنوان استاد عجم باشد.