چکیده:
در رابطه با موضوع هسته ای جمهوری اسلامی ایران احتمالا چهار گزینه حمله نظامی، تشدید تحریم ها، راه حل دیپلماتیک و بازی با ثبات جمهوری اسلامی ایران را دنبال خواهند کرد. این مقاله احتمال حمله نظامی به ایران را رد می کند اما در ادامه تشدید تحریم ها، به نظر می رسد تحریم نفتی به عنوان آخرین حربه به کار رود.امّا به دلیل آثار زیانباری که تشدید تحریمهای ایران بر اقتصاد کشورهای جهان بر جا می گذارد این گزینه نیز با عدم همراهی کشورها بویژه چین و روسیه مواجه شود.
غربیها همزمان با تشدید تحریمها و اعمال فشار گسترده علیه ایران، مسیر مذاکره را نیز پی گیری خواهند کرد و در صورتی که آمریکا نخواهد، یا نتواند مساله ایران را از طریق دیپلماسی حل کند ، گزینه دیگر، می تواند دخالت صریح تر در اوضاع داخلی ایران جهت وادار ساختن این کشور به قبول شرایط آمریکا باشد.
با توجه به این گزینههای احتمالی، عقلانیت دیپلماسی سیاسی ایجاب می کند هرگونه تحریک و تهدیدی علیه مواضع جمهوری اسلامی در فرآیند محاسبات سیاسی وارد شود و متناسب با قدرت منبع تهدید و وزن آن در جامعه جهانی،اقدامات پیشگیرانه در جهت خنثی سازی آن تدارک شود.
In the continuation of western pressing on Iran, the U.S. and Europe may intend four choices: military measurement, intensification of boycotts, diplomatic solution and intending instability of I.R.I. This paper rejects the first; as for the second, boycotting Iran’s petrol may be regarded as the last armament by the United Nations’ Security Council. This armament, however, would lead to great harmful effects on world’s economic and, therefore, would be disagreed with by some countries like Russia and China.
The West part believes that the strategy of balanced press and diplomacy mag be of considerable effect on suchinternational problem as nucleus crisis of Iran. And finally, the third fails to be effective, the fourth, namely taking step toward instability of Iran, can be intended by the U.S.
Such being the case, I.R.I. should watch out every instigative measure and threat, though evidently small, and give appropriate response to it.
خلاصه ماشینی:
به طور قطع این بخش از گزارش البرادعی اگرچه هیچ سندیتی ندارد، اما آمریکا با مطرح کردن آنها سعی دارد با ادامه روند پرسش وپاسخ ها، بازهم موضوع را در گزارشهای بعدی کش دهد و زمینه فشار بر ایران را در شورای امنیت فراهم کند(5/12/86)، هر چند غربیها ظاهرا مدعی هستند که از تلاشهای آژانس بین المللی انرژی اتمی حمایت می کنند اما زمانی که آژانس در تاریخ 3/12/86 اعلام کرد که ایران در قالب طرح اقدام تمام سوالات و موارد ارائه شده از سوی آژانس را پاسخ داده و موردی مبنی بر نظامی بودن فعالیتهای ایران پیدا نشده و یافتههای آژانس با پاسخهای ایران به این سازمان کاملا مطابقت دارد، دوباره این کشورها به اقدامات ضد ایرانی خود ادامه دادند و به جای بازگرداندن موضوع هستهای ایران به آژانس، همچنان با تبلیغات منفی صدور قطعنامه جدید و فشار بر ایران را در دستور کار خود قرار دادند و با ایراد برخی اتهامات جدید علیه ایران و زیر سؤال بردن گزارش مثبت آژانس به عنوان مرجع ذی صلاح، زمینه برای صدور قطعنامه بعدی آماده شد و در نهایت شورای امنیت سازمان ملل در تاریخ 13 اسفند 86 با 14رای مثبت و یک رای ممتنع اندونزی قطعنامه تعدیل شده 1803 درباره ایران را تصویب کرد.