خلاصه ماشینی:
"نکته دیگر اینکه این ذکر اگر ترجمان قلب باشد یا خداست و الا اگر ترجمان قلب نباشد و توجه به خدا نباشد،این ذکر از قلب منقطع است و حساب جدایی دارد و یاد خدا چیز دیگری است.
بهترین سخنی که در این رابطه بخواهیم داشته باشیم،کلمات ارزنده مولی المتقین حضرت امیر المؤمنین صلواة الله و سلامه علیه است که مرحوم سید رضی این کلمات را در خطبه 312 نهج البلاغه ذکر کرده که وقتی حضرت این آیات(فی بیوت اذن الله)را خواندند حضرت این کلمات را بدنبال تلاوت این آیه مبارکه خواندند که من همین کلمات را برای شما میخوانم(به نظر من خطبه عجیبی است.
حضرت امیر المؤمنین فرمود: جعل الذکر جلاء للقلوب آن وقت این یاد خدا دلها را صیقل میزند و پاک میکند.
این چه کرامت بزرگی است که نصیب انسان میشود که پیوسته خداوند با آدم حرف بزند و مناجات کند؟این به برکت یاد خداست:اذکرونی اذکرکم شما به یاد من باشید من هم به یاد شما هستم.
یذکرون بایام الله وضع اینها در بین مردم اینطور است که آنها را به یاد ایام الله میاندازند.
ببینیم شما چکاره هستید؟و ذیل آیه شریفهء فذکر بایام الله میفرماید: ان فی ذلک لایات لکل صبار شکور (ابراهیم:5)برای بهرهگیری از ایام الله اگر بخواهد این ایام الله عبرت باشد،لازمهاش صبر و شکر است.
کسی که در بیابان سرگردان است و نمیداند راه قم کجا بود،یکدفعه تابلو را میبیند که«قم این طرف است»«کاشان آن طرف»این انسانهای ذاکر و به یاد خدا نسبت به بقیه انسانها حالت ادله و راهنما دارند."