چکیده:
زبان کارکردهای گوناگونی دارد و کارکرد آن با توجه به شگرد و مقاصد گوینده متفاوت خواهد بود.زبان نوشتاری روزنامه با یک اثر علمی-تخصصی دیگرگونه است.همچنین زبان شاعرانه،بیشک با عناصری که در یک نوشتهی ارجاعی مستقیم به کار میرود،یکسان نخواهد بود؛حتی،زبان شاعران یا نویسندگان در یک موضوع واحد نیز تفاوتهایی خواهد داشت.این تفاوتها در استخدام واژگان و ترکیب و همنشینسازی آنها،خود را نشان میدهد.مولوی از جملهی شاعرانی است که زبان شعر او ویژگیهای خاص خود را دارد.یکی از آنها داشتن کلمات مکرر در تمام مقولههای زبانی است و این مقولهها افزون بر شمول تمام انواع،از جهت نحوی نیز قابل بررسی است.مطلبی که در دستور زبانها بدان توجه نشده است و به نقش همگون آنها اشاره نگردیده است.این مقاله میکوشید تا شگرد هنری مولوی را در پرورش تکرار و کاربرد آنها در نقشهای ناهمآون نشان دهد.ویژگیای که از خصایص عمدهی زبان شعری مولوی به شمار میآید.
خلاصه ماشینی:
"تاریخ وصول:98/6/6-پذیرش نهایی:98/11/7 در بدیع نیز تکرار بیمورد،مذموم و مخل فصاحت تلقی شده است.
است؛نقشهای غیرهمسان مکررهای آن بیانگر این مطلب است:ای چشم تو چشم چشمهی چشم همه بیچشم تو نور نیست در چشم همه
آنگونه که شفیعی کدکنی نیز بیان داشته است این عنصر بلاغی مورد توجه
ارزشمندی تکرار بیشتر در زبان ادبی جلوهگر است زیرا موسیقی دلپذیری
در دستور زبان فارسی علوی مقدم،تکرار از نقشهای تبعی است که نقش
بیش از پانزده دستور زبان در موضوع تکرار مورد بررسی قرار گرفت اما در
معمولا مکررها در نقشهای همسان و برای تأکید معنی به کار برده میشود.
این نقشهها به صورت متباین با حرف اضافهی فاصل به کار رفته است: مقبلترین و نیکپی در برج زهره کیست؟نی
گاهی مکرر بدون تأکید در کنار هم نقش همسان دارد و در مواردی مکررها
تکرار معمولا افادهی معنی تأکید میکند و شماری از تکرارهای همسان از این نوعاند.
چنانکه گفته شد تکرار متباین اغلب در نقش قیدی است لیکن گاهی همین
این نوع تکرار بیشتر در معنی تأکید به کار میرود و جزء نخست در
نقشهای مختلف ظاهر میشود که مکرر دوم در تأکید آن است.
تکرار از مباحث ادبی و زبانی است که در گذشته کمتر بدان پرداخته شده است
زبان فارسی به وجود آمده است و همین واژهها در نقشهای گوناگون به کار رفتهاند و
تکرار تقریبا تمام مقولههای دستوری زبان فارسی را شامل بوده است.
بسیاری از مکررها،نقشهای دستوری جدا از نقش کلمهی پیشین را عهده دارند و دیگر آنکه بار معنایی فراوانی دارند که یکی از آنها ممکن است تأکید باشد که آنها"