چکیده:
علم رجال مقوله ای مستقل از رجال شناسی و رجال شناسی نیز مقوله ای متفاوت با تراجم نگاری است یک نوشته رجال شناختی علی القاعده باید از مشخصات فنی و روشی معینی برخوردار باشد که در مقاله حاضر از آنها گفتگو شده است در این مقاله نگارنده یکی از مقالات دانشجویی را به دلیل بافت ودرون مایه خوبی که از آن برخوردار است ودر شماره قبلی مجله حدیث اندیشه نشر یافته مورد نقد و بررسی قرار داده و برخی کمبودهای آن را از جنبه روشی و علمی نشان داده است
خلاصه ماشینی:
زیرا نجاشی کتابهای او را عموماً بیارزش و بیاعتبار معرفی میکند؛ در حالی که نویسندة محترم ـ از عبارت نجاشی نتیجه گرفته است که مفضل از اصحاب خاص امام (ع) و مورد توجه او بوده است؛ البته در پاورقی نشان دادهاند که از رجال مرحوم خوئی (ره) استفاده کردهاند, ولی در منبع مذکور نیز نشانهای از این نتیجهگیری دیده نمیشود.
با این همه اجمالاً باید گفت: که عدم تعرض به او دلیل بر اعتماد به وی نیست, بلکه چه بسا عدم تعرض, بدلیل جهل نسبت به احوال وی بوده؛ یا به دلیل اشکال مهمتری که بر روایت وارد کرده، تعرض به مفضل اهمیتی نداشته و یا لازم نبوده است، چون هدف شیخ طوسی اثبات بی اعتباری روایت بوده که آن هم بواسطه تضعیف محمد بن سنان حاصل شده و ضرورتی برای ذکر همه عیوب وجود نداشته است, یا احتمالات دیگری از این دست که ذکر همه آنها در اینجا ضرورت ندارد.
8) نویسندة مقاله, روایات و توثیقاتی را که در تأیید مفضل بن عمر نقل کرده ، مورد بررسی قرار نداده است زیرا غالب این روایات, ضعیف و غیر قابل اعتمادند, بعنوان مثال بعضی از این روایات توسط اسحاق بن محمد البصری، محمد بن حسن بن شمون ، محمد بن سنان، بشیردهان، محمد بن کثیر، نصربن صباح، ابوحنیفه، اسد بن أبی العلا و امثال آنها نقل شده و همة نامبردگان در منابع رجالی شیعه تضعیف 1ـ یاد آوری این نکته مفید است که شیخ صدوق (ره) در کتاب «اعتقادات الامامیه, ص 97, باب 37 دربارة « اعتقادات شیعة امامیه در مورد نفی غلو و تفویض » میگوید: «اعتقادنا فی الغلاة و المفوضه أنهم کفار بالله تعالی ، و أنهم شر من الیهود و النصاری و المجوس و القدریه و الحروریه، و من جمیع أهل البدع و الأهواء المضله».