چکیده:
با توجه به محدودیتهای دانش علمی از درک واقعیتها و در نتیجه افزایش ارزش باورها و اعمال و عبادتهای دینی از نظر عقلانی و نمایان شدن تأثیر شگرف نماز و نیایش در بهبود وضعیتهای روحی و روانی و مناسبتهای اجتماعی افراد جامعه از نظر تجربی،لزوم رویکرد جدی به نماز به عنوان یکی از مهمترین عنصر فرهنگساز بشری را ایجاب مینماید. هدف از این بحث نمایان کردن ارزش ذاتی و تأثیر عملی و فراگیر نماز در ساختن جامعهای متعالی و نیروی انسانی آگاه،مسئول،خلق،قانونمدار و ارزش محور است که این امر با شناخت ویژگیهای انسان در دنیا و نقش نماز در هدایت و راهیابی انسان به اهداف الهی و بازدارندگی نماز از سقوط انسان حاصل میشود.روش گردآوری اطلاعات در این مطالعه اسنادی و کتابخانهای است که به نتیجه مورد نظر یعنی تأثیرگذاری نماز بر عناصر فرهنگی جریانساز و تأثیرپذیری مدیریتهای عرصههای مختلف اجتماعی و توجه به بازخورد فرهنگی آن به وسیله نهادهای اجتماعی رسیده است.
خلاصه ماشینی:
"در این میان توجه به نقش ویژه نماز و ارتباط با مبدأ هستی و توجه به حقیقت حیات و زندگی حقیقی،در سازندگی افراد جامعه و ایجاد تعاملات اجتماعی و گسترش روابط عاطفی و احساس مسئولیت در برابر دیگران و افزایش مشارکت اجتماعی، هویت بخشی و ایجاد وجدان اخلاقی و در نتیجه بهبود فرهنگ جامعه و در نهایت هماهنگی بیشتر و متناسب عناصر فرهنگی و عرصههای مختلف اجتماعی بسیار مؤثر خواهد بود.
-القای فرهنگ کمالگرایی و زیباییطلبی و نیکی خواهی (الحمد الله)، -تداوم فرهگن حقشناسی و سپاسگزاری(الحمد الله)، -اقرار به ربوبیت الهی و ثمردهی عمل به دستورات خالق هستی(رب)، -اقرار به محدود بودن دنیا و رهایی از فرهنگ تنگنظریها و کوتهبینیها(العالمین)، -کمک به فرهنگ همگرایی و حس مسئولیت در مقابل آفرینش(رب العالمین)، -اعتقاد به جریان رحمت و عطوفت الهی و به بار نشستن فرهنگ امیدواری(الرحمن الرحیم)، -ترویج فرهنگ اعتماد و توکل به خدا (ایاک نستعین)، -نفی غیر خدا و ترویج فرهنگ عبودیت و بندگی خدا (ایاک نعبد)، -ایجاد ذهنیت و فرهنگ حاکمیت خدا در جامعه(رب و مالک)، -کمک به فرهنگ نظم و انضباطپذیری(اوقات نماز)، -ایجاد فرهنگ پویایی و تحرک و پرهیز از بطالت و تنبلی (سحرخیزی)، -ترویج فرهنگ قدردانی از راهنمایان پاک بشری(اللهم صل علی محمد و آل محمد)، -ایجاد روحیه قبول حق و دوری از خودپسندیها(رکوع)، -طرد نخوت و غرور و خودخواهی(سجده)، -تقویت فرهنگ همگرایی و همدلی و همراهی(نماز جماعت)، -بسط فضای مهر و عطوفت و برادری(مصافحه بعد از نماز)، -آشنایی بیشتر با مشکلات و مسائل و نیازهای افراد جامعه(حضور در مسجد)، -تسهیل نگاه به آینده و افزایش امید به زندگی(قنوت)، -افزایش بردباری و تعمیق باورهای دین(تعقیبات)."