چکیده:
در این مقاله ابتدا به واژه نامهء دساتیر و مصوبهء مجلس شورای اسلامی در خصوص ممنوعیت به کارگیری اسامی،عناوین و اصطلاحات بیگانه اشاره شده و همچنین تعدادی از واژههای ساخته شده توسط افراد غیر متخصص و غیر مسئول و معایب اینگونه واژهگزینی ذکر شده و سپس تعدادی از اصول و ضوابط واژهگزینی مطرح گردیده است.در نهایت دگرگونیهای واژگانی،معنایی و بسامدی،که بر اثر گذشت زمان در زبان پدید آمده،به طور اختصار شرح داده شده و نیاز جامعه به واژهگزینی مورد بحث و بررسی قرار گرفته است.
خلاصه ماشینی:
"حال،آنان که از واژههای دساتیری استفاده میکردند،لا اقل ندانسته مرتکب اشتباه شده و گول ظاهر آن را میخوردند،اما جدیدا نویسندگان به عنوان واژه ساز این حق را به خود میدهند که واژههایی را ساخته و در آثار خود به کار برند و انتظار دارند که دیگران از آنان پیروی کرده و آن واژهها را جای گزین واژههای فرهنگستان زبان و ادب فارسی کنند؛(لازم به ذکر است که برای این واژهها به درستی یک واژه نامه نیاز است)،از این میان میتوان واژههای زیر را نام برد: بنپار-عنصر نایش-نفی هایش-تأیید پدافند-دفاع اختلاف-جدا تلفظ-فراگویی متواخیه-برادر فرهیزش-آموزش علوم بههرحال-به هرسان همسنجش-مقایسه نگر-نظر-دیدگان ترانویسی-آوانویسی برجاهستی-باقیماندن برنهاده-موضوع سبب بیمیانجی-علت اصلی در این واژهها نویسنده مانند نویسندهء دساتیر،ملافیروز،هر جا که معادل کلمهء به اصطلاح عربی نیافته،به عقیدهء خودش لغت ساخته و واژههای مهجور و نامأنوس به کار برده،غافل از اینکه به جای تعداد زیادی از آنها فرهنگستان در گذشته واژهسازی کرده و این خود نشانهء عدم آگاهی نویسنده نسبت به اطرافش است."