می خواهم تا بامداد گریه کنم معرفی و نقد

"می‌خواهم تا بامداد گریه کنم شیدا دیانی لای روزنامه‌های«باطله»چشمم به سطری افتاد: «شاملو را نمی‌شود شناخت؛شاملو را می‌توان دوست داشت. سخت است آدم بعد از 71-61 سال که تازه به پدرش رسید و نشناخت عاشق او شد،ناگهان از دستش بدهد و سخت‌تر این‌جاست که پدر قبل از من و همهء ما،وجودمان را حس کرده‌و من تازه دریافتم که از کجا باید جواب این همه پرسش را که‌ بی‌خود و با خود در مغزم می‌لولد،پیدا کنم. شاید هنوز هم‌ می‌خواهم فریاد بزنم. می‌خواهم آن قدر گریه کنم که سبک‌سبک‌سبک شوم. می‌خواهم‌ بنشینم و تا بامداد گریه کنم. «همیشه با لحظه‌ها که پیش می‌روم»،پدر را به یاد می‌آورم. باران که می‌آید،عاشقانه که جهان را می‌نگرم،شبانه که می‌نشینم و ترانه می‌خوانم، پدر را به یاد می‌آورم... » شاید پرواز پدرانه‌اش را تنها باید در پستوی خانه نهان کرد. اما من،همیشه با لحظه‌ها که پیش می‌روم،پدر را به یاد می‌آورم."