چکیده:
در شمارهء گذشته ماهنامهء مبلغان (شماره 136)موضوع سوگواریهای امام حسین علیه السلام در عصر معصومین علیهم السلام مطرح شد و در آنجا مباحثی همچون «ماتمداری خاتم پیامبران»،«حزن و اندوه امیر مؤمنان علی علیه السلام»و...مطرح شد و اکنون بخش دوم این مقاله را به مبلغان گرامی تقدیم میداریم.
خلاصه ماشینی:
"ای یزید آیا پیامبر صلی الله علیه و اله جد توست یا جد من؟اگر بگویی جد توست که دروغ میگویی و اگر اعتراف میکنی که نیای من است، پس چرا فرزندش را کشتی؟اهل بیتش را اسیر و فرزندان سبط او را آواره بیابانها نمودی؟» امام سجاد علیه السلام آنچنان به بازگویی حقایق پرداخت که صدای گریه مردم بلند شد و سوگواریها شدت گرفت و موج این ماجرا در شهر انتشار یافت و یزید ناگزیر گردید رفتار خود را نسبت به خاندان ابا عبد الله علیه السلام و امام سجاد علیه السلام تغییر دهد؛بنابراین هنگام حرکت کاروان اسیران از شام به جانب مدینه،دستور داد تا با تشریفاتی ویژه اهل بیت علیهم السلام را همراهی کنند و نسبت به آنان با تجلیل و تکریم برخورد نمایند.
»2 «ابن قولویه»ذکر کرده که امام باقر علیه السلام فرمود:«در روز عاشورا باید برای امام حسین علیه السلام گریست و هر کس در خانهاش باشد،توصیه کند که اهل آن خانه،در این ماجرا بگریند و آنان به یکدیگر مصائب ابا عبد الله علیه السلام را تسلیت گویند و چون سنت مذکور را برپا دارند و در استمرار آن بکوشند،در پیشگاه خدا ضامنم که [خداوند]ثواب دو هزار حج و عمره و جهاد در رکاب پیامبر اکرم صلی الله علیه و اله و ائمه هدی علیهم السلام را به آنان عطا میفرماید.
»3 از«عبد الله سنان»روایت گردیده است که:«در روز عاشورا بر امام صادق علیه السلام وارد گردیدم در حالی که عرض کردم یابن رسول الله!برای چه میگریید؟خداوند دیده شما را نگریاند!امام علیه السلام فرمود:مگر نمیدانی در چنین روزی امام حسین علیه السلام به شهادت رسید و گریه بیش از این بر آن بزرگوار امان نداد و دیگران نیز همراه حضرت علیه السلام گریستند."